GKS 2365 4°: 44v34-45r6 — Hamðismál 4
þıoð k̅a
lıꝼıþ eın͛ er þáꞇꞇa
ęꞇꞇar mıɴar
eın ſtoð em ec oꝛðın
ſem ꜹſp ıholꞇı
ꝼallın aꞇ ꝼrǫnꝺo̅
ſe̅ ꝼvra aꞇ qſtı
vaꝺın aꞇ vılıa
ſem uıþr aꞇ lꝼı
þa e͛ ın qſt ſcęþa
kǫ̅r v̅ ꝺag varma̅.
hıꞇ̇ qvaþ þa hamþ͛
ıɴ hvgom
ſtꝛı
lıꞇ̇ mꝩnꝺ͛ þv þa gvꝺr̅.
l. ꝺ. h.
e͛ þ. ſıg̅
ſ. oꝛ. v.
ſazꞇv a beþ
eɴ banar hlógo
becr vͦ þ.
ı. b. h.
oꝼnar vꜹlonꝺo̅
ꝼlꞇo ıverſ ꝺreꝩra.
þioð konvnga
lifiþ einir er þátta
ęttar miɴar
ein ſtoð em ec orðin
ſem ꜹſp iholti
fallin at frǫndom
ſem fvra at qviſti
vadin at vilia
ſem uiþr at lfi
þa er in qviſt ſcęþa
kǫmr vm dag varman.
hitt qvaþ þa hamþir
iɴ hvgom ſtri
litt mꝩndir þv þa gvdrvn.
l
er þ
ſ
ſaztv a beþ
eɴ banar hlógo
becr voro þ
i
ofnar vꜹlondom
flto iverſ dreꝩra.
Eftir er ykkr þrungið
þjóðkonunga,
lifið einir ér þátta
ættar minnar;
einstæð em ek orðin
sem ösp íholti,
fallin að frændum
sem fura að kvisti,
vaðin að vilja
sem viðr að laufi,
þá er in kvistskæða
kjömr um dag varman.
Hitt kvað þá Hamðir
inn hugumstóri:
Lítt myndir þú þá, Guðrún,
leyfa dáð Högna
er þeir Sigurð
svefni ór vökðu;
saztu á beð
en banar hlógu.
Bækr vóru þínar
inar bláhvítu
ofnar völundum,
flutu ívers dreyra.