Gvɴaʀ ⁊ hꜹgnı ꞇoco þa gvllıꞇ alꞇ ꝼaꝼnıs arꝼ. Oꝼrıþ̅ vͬ þa mıllı gıvcunga ⁊ aḷ aꞇla kenꝺı h̅ gıvkv̅go̅ volꝺ v̅ anꝺ
laꞇ brꝩnh̅. Þ̅ var ꞇ ſeꞇꞇa aꞇ þ̅r ſcꝩlꝺo gıpꞇa h̅o̅ gvðrͦ. ⁊ gaꝼo h̅e omıɴıſ veíg aꞇ ꝺrecca. aþ̅ ho̅ ıaꞇꞇı aꞇ gıpꞇaz aꞇ
la. Sꝩn͛ aꞇla voꝛo þ̅r erpr ⁊ eıꞇıll. ɴ ſvanhılꝺꝛ vͬ ſıgþ ꝺ. ⁊ gvðr̅. ꞇlı kr̅ bꜹþ heı̅ gvɴ͛ı ⁊ hꜹgna. ⁊ ſenꝺı vınga eþ̅ kneꝼrꜹþ̅. Gvðr̅. vıſſı velar ⁊ ſenꝺı mꝫ rno̅ oꝛð aꞇ þ̅r ſcꝩlꝺo eg̅ koma. ⁊ ꞇ ıarꞇegna ſenꝺı ho̅ hꜹgna hngın anꝺvara nꞇ. ⁊ knꝩꞇꞇı ı vargſ hár. Gvɴ͛. hþı beꝺıꞇ oꝺ-
rvnar ſꝩſt aꞇla. ⁊ gaꞇ eg̅ þa ꝼecc h̅ glꜹ̅varar eɴ hꜹgnı aꞇꞇı koſtbero. Þ͛a ſſ. vͦ þ̅r ſolaʀ ⁊ ſnęvaʀ ⁊ gívkı. ɴ er gıvk
vngar komo ꞇ aꞇla. Þa baþ gvðr̅ .ſſ. ſına aꞇ þ̅r bǫðı gıvkv̅go̅ lıꝼſ. ɴ þr̅ vılꝺo e̅g̅. ıarꞇa vͬ ſcoꝛıꞇ oꝛ hꜹgna. eɴ gvɴ̅ ſeꞇ̇ꞇ̣r ı oꝛm garð. h̅ ſlo hoꝛpo ⁊ ſvęꝼþı oꝛmana e̅ naꝺra ſtaċ h̅ ꞇ lıꝼᷓr. Þıoþrecr k̅r vͬ mꝫ aꞇla ⁊ haꝼðı þar laꞇıþ ꝼleſta alla ̅ ſına. Þıoþrecr ⁊ gvꝺr̅. kǫꝛþo harma ſın a mıllı. ho̅ ſagðı ho̅ ⁊ qͣꝺ.
Gvɴaʀ oc hꜹgni toco þa gvllit alt fafnis arf. Ofriþr var þa milli givcunga oc altr i orm garð. haɴ ſlo horpo oc ſvęfþi ormana eɴ nadra ſtacc haɴ til lifrar. Þioþrecr konvngr var meþ atla oc hafði þar latiþ fleſta alla meɴ ſina. Þioþrecr oc gvdrvn. kǫrþo harma ſin a milli. hon ſagði hon oc qvad.
Gunnarr ok Högni tóku þá gullið allt, Fáfnis arf. Ófriðr var þá milli Gjúkunga ok Atla. Kenndi hann Gjúkungum völd um andlát Brynhildar. Það var til sætta að þeir skyldu gifta hánum Guðrúnu ok gáfu henni óminnisveig að drekka áðr hon játti að giftaz Atla. Synir Atla vóru þeir Erpr ok Eitill en Svanhildr var Sigurðar dóttir ok Guðrúnar. Atli konungr bauð heim Gunnari ok Högna ok sendi Vinga eða Knéfröð. Guðrún vissi vélar ok sendi með rúnum orð að þeir skyldu eigi koma ok til jartegna sendi hon Högna hringinn Andvaranaut ok knýtti í vargshár. Gunnarr hafði beðið Oddrúnar, systur Atla, ok gat eigi; þá fekk hann Glaumvarar en Högni átti Kostberu. Þeira synir vóru þeir Sólarr ok Snævarr ok Gjúki. En er Gjúkungar kómu til Atla þá bað Guðrún sonu sína að þeir bæði Gjúkungum lífs en þeir vildu eigi. Hjarta var skorið ór Högna en Gunnarr settr í ormgarð. Hann sló hörpu ok svæfði ormana en naðra stakk hann til lifrar. Þjóðrekr konungr var með Atla ok hafði þar látið flesta alla menn sína. Þjóðrekr ok Guðrún kærðu harma sín á milli. Hon sagði hánum ok kvað:
