ıno̅ hvıꞇa lıꞇ
ꝼeıcna ꝼeþ͛
hꝩɢ ec aꞇ ꝼeíg ſer.
þv vǫꝛ͛ þes
v͛þvſt q̅ɴa
aꞇ ꝼͮ ꜹgo̅ þ͛
aꞇla hıoɢı̅.
ſęır brǫþ̅ þíno̅
bloþv ſár
vnꝺır ꝺrergar
knęꞇꞇ͛ ꝩꝼ͛ bınꝺa.
inom hvita lit
feicna feþir
hꝩɢ ec at feíg ſer.
þv vǫrir þes
verþvſt qveɴa
at fꝩr ꜹgom þer
atla hioɢim.
ſęir brǫþr þínom
bloþvct ſár
vndir dreꝩrgar
knęttir ꝩfir binda.
Hví hafnar þú
inum hvíta lit,
feikna fæðir?
Hygg ek að feig sér.
Þú værir þess
verðust kvenna
að fyr augum þér
Atla hjöggim,
sæir bræðr þínum
blóðugt sár,
undir dreyrgar,
knættir yfir binda.