er er ſ. ıþᷤı qvıþo ꝼᷓ ꝺꜹþa ſıgꝺar. ⁊ vıkr ẹ h͛ ſva ꞇıl ſem þ̅r ꝺrępı h̅ vꞇı. eɴ ſvm͛ ſegıa ſva aꞇ þr̅ ꝺͤpı h̅ ıɴı ıreckıo ſıɴı ſoꝼ
anꝺa. ɴ þꝩþv͛ſcır m̅ ſegıa ſva aꞇ þ̅r ꝺrępı h̅ vꞇı ıſcogı ⁊ sͣ ſeg͛ ıgvðrvn͛ qþo ıɴı ꝼoꝛno aꞇ ſıg̅. ⁊ gıvca ſſ. heꝼðı ꞇıl þıngſ rıþıɴ þa e͛ h̅ var ꝺrepıɴ eɴ þ̅ ſegıa all̅ eıɴıg aꞇ þr̅ ſvıco h̅ ıꞇrꝩgð ⁊ vógo aꞇ h̅o̅ lıɢıanꝺa. ⁊ obvno̅. Gvꝺr̅ ſaꞇ ꝩꝼ͛ ſıg̅. ꝺꜹþo̅. ho̅ gréꞇ eg̅ ſe̅ aꝺrar konoꝛ e̅ ho̅ vͬ bvın ꞇıl aꞇ ſpnga aꝼ harmı. Ꞇıl ge̅go bǫþı konoꝛ ⁊ karlar aꞇ hvɢa ha̅. eɴ þ̅ var eg̅ ðuelꞇ. Þ̅ er ſꜹgn m̅a aꞇ gvꝺnͧ. heꝼðı eꞇıþ ꝼaꝼnıſ hıarꞇa. ⁊ ho̅ ſcılþı þ ꝼvglſ rꜹꝺꝺ. Þ̅ꞇa e͛ eɴ q̅-
þıꞇ v̅ gvꝺrvno.
Her er ſagt iþesi qviþo fra dꜹþa ſigvrdar. oc vikr e her ſva til ſem þeir drępi haɴ vti. eɴ ſvmir ſegia ſva at þeir drepi haɴ iɴi ireckio ſiɴi ſofanda. Eɴ þꝩþverſcir meɴ ſegia ſva at þeir drępi haɴ vti iſcogi oc sva ſegir igvðrvnar qviþo iɴi forno at ſigvrþr. oc givca ſꝩnir hefði til þingſ riþiɴ þa er haɴ var drepiɴ eɴ þat ſegia allir eiɴig at þeir ſvico haɴ itrꝩgð oc vógo at hanom liɢianda. oc obvnom. Gvdrvn ſat ꝩfir ſigvrþi. dꜹþom. hon grét eigi ſem adrar konor eɴ hon var bvin til at ſpringa af harmi. Til gengo bǫþi konor oc karlar at hvɢa hana. eɴ þat var eigi ðuelt. Þat er ſꜹgn maɴa at gvdrvn. hefði etiþ af fafniſ hiarta. oc hon ſcilþi þvi fvglſ rꜹdd. Þetta er eɴ qveþit vm gvdrvno.
Hér er sagt íþessi kviðu frá dauða Sigurðar ok víkr hér svá til sem þeir dræpi hann úti. En sumir segja svá að þeir dræpi hann inni írekkju sinni sofanda. En þýðverskir menn segja svá að þeir dræpi hann úti ískógi ok svá segir íGuðrúnar kviðu inni fornu að Sigurðr ok Gjúka synir hefði til þings riðið þá er hann var drepinn en það segja allir einnig að þeir sviku hann ítryggð ok vógu að hánum liggjanda ok óbúnum. Guðrún sat yfir Sigurði dauðum. Hon grét eigi sem aðrar konur en hon var búin til að springa af harmi. Til gengu bæði konur ok karlar að hugga hana en það var eigi auðvelt. Það er sögn manna að Guðrún hefði etið af Fáfnis hjarta ok hon skilði því fugls rödd. Þetta er enn kveðið um Guðrúnu:
