GKS 2365 4°: 32r9-32r18 — Sigrdrífumál 5a
o̅ neꝼnꝺız ſıgrꝺrıꝼa ⁊ vͬ valkꝩrıa.
aʀ h̅ vͬ þa gamall ⁊ ıɴ meſtı h͛ ᛘ. ⁊ haꝼðı oþıɴ h̅o̅ ſıgrı heıꞇıþ. ɴ aɴaʀ h. agnaʀ hꜹþo broþ͛ er vęꞇr e̅gı vılꝺı þıɢ
ıa. Sıgrꝺꝼa ꝼelꝺı hıalmgvɴ͛. ıoʀoſtoɴı. ɴ oþıɴ ſtac h̅a ſveꝼnþoꝛnı ıheꝼnꝺ þᷤ ⁊ q̲ᷓ h̅a alꝺ ſcꝩlꝺo ſıþ̅ ſıgr vega ıoʀ
oſto. ⁊ q. h̅a gıpꞇaz ſcꝩlꝺo. eɴ ec ſagðac h̅o̅ aꞇ ec ſtrengꝺac heıꞇ þar ımoꞇ aꞇ gıpꞇaz ongo̅ þeı̅ m̅e e͛ hrǫþaz kꝩɴı. ̅ ſ.͛ ⁊ bıþ̅ h̅a keɴa s͛ ſpekı eꝼ
Hon nefndiz ſigrdrifa oc var valkꝩria.
Hon nefndiz Sigrdrífa ok var valkyrja. Hon sagði að tveir konungar börðuz. Hét annarr Hjálm-Gunnarr. Hann var þá gamall ok inn mesti hermaðr ok hafði Óðinn hánum sigri heitið en annarr hét Agnarr, Hauðu bróðir, er vættr engi vildi þiggja. Sigrdrífa felldi Hjálm-Gunnar íorrustunni. En Óðinn stakk hana svefnþorni íhefnd þess ok kvað hana aldri skyldu síðan sigr vega íorrustu ok kvað hana giftaz skyldu. En ek sagðak hánum að ek strengdak heit þar ímót að giftaz öngum þeim manni er hræðaz kynni. Hann segir ok biðr hana kenna sér speki ef