ɴ epꞇ͛ þ̅ꞇa ꝼalz locı ıꝼránangrſ ꝼoꝛſııláx líkı þar ꞇoco ęſır h̅. ̅ vͬ bvnꝺıɴ mꝫ þꜹrmo̅ ſonar nara. ɴ narꝼı ſo̅ꝛ h̅ſ varþ aꞇ vargı. Scaþı ꞇoc eıꞇr oꝛm ⁊ ꝼeſtı vp ꝩꝼ͛ aɴ
lıꞇ lóca. ꝺrꜹp þar oꝛ eıꞇr. Sıgꝩn kona loca ſaꞇ þar oc helꞇ mvɴlꜹg vnꝺ͛ eıꞇrıþ. ɴ er mvɴlꜹgın vͬ ꝼvꝇ bar ho̅ vꞇ eıꞇþ. ɴ meþ̅ ꝺrꜹp eıꞇþ aloca. Þa kıpꞇız h̅ sͣ harꞇ v aꞇ þ̅an ſcalꝼ ıoꝛþ ꜹll. þ̅ ero nv callaþ͛ lanꝺſcıapꞇar.
Eɴ eptir þetta falz loci ifránangrſ forſiiláx líki þar toco ęſir haɴ. Haɴ var bvndiɴ meþ þꜹrmom ſonar nara. Eɴ narfi ſonr hanſ varþ at vargi. Scaþi toc eitr orm oc feſti vp ꝩfir aɴlit lóca. drꜹp þar or eitr. Sigꝩn kona loca ſat þar oc helt mvɴlꜹg vndir eitriþ. Eɴ er mvɴlꜹgin var fvꝇ bar hon vt eitriþ. Eɴ meþan drꜹp eitriþ aloca. Þa kiptiz haɴ sva hart viþ at þaþan af ſcalf iorþ ꜹll. þat ero nv callaþir landſcialptar.
En eftir þetta falz Loki íFránangrsforsiílax líki. Þar tóku æsir hann. Hann var bundinn með þörmum sonar Nara, en Narfi, sonr hans, varð að vargi. Skaði tók eitrorm ok festi upp yfir andlit Loka; draup þar ór eitr. Sigyn, kona Loka, sat þar ok helt munnlaug undir eitrið. En er munnlaugin var full bar hon út eitrið en meðan draup eitrið áLoka. Þá kipptiz hann svá hart við að þaðan af skalf jörð öll; það eru nú kallaðir landskjálftar.
