GKS 2365 4°: 13v18-13v22 — Hárbarðsljóð 56
Lıꞇıþ er ſnıa
langꞇ ę͛ aꞇ ꝼara
ſtvnꝺ e͛ ꞇ ſtocſınſ
ꜹɴoꝛ ꞇ ſteı̅ſı̅s
halꞇv sͣ ꞇ vınſtᷓ vegſınſ
v̅z þv hıꞇꞇ͛ v͛ lꝺ̅.
þar mͮ ꝼıóꝛ
gꝩn
hıꞇꞇa þóꝛ ſon ſıɴ
⁊ mͮ ho̅ keɴa h̅o̅ aꞇꞇv̅ga brꜹꞇ͛
ꞇ oþı̅s lꝺ̅a.
Litiþ er ſꝩnia
langt ęr at fara
ſtvnd er til ſtocſinſ
ꜹɴor til ſteinſins
haltv sva til vinſtra vegſinſ
vnz þv hittir ver land.
þar mvn fiórgꝩn
hitta þór ſon ſiɴ
oc mvn hon keɴa hanom attvnga brꜹtir
til oþins landa.
Lítið er
langt er að fara:
Stund er til stokksins,
önnur til steinsins,
haltu svá til vinstra vegsins
unz þú hittir Verland;
þar mun Fjörgyn
hitta Þór, son sinn,
ok mun hon kenna hánum áttunga brautir
til Óðins landa.