sͣ aꞇ m͛ ſcꝩlꝺı v͛ſt þıccıa
halr eɴ hvgblꜹ
þı
hꝩɢ ec aꞇ þv lívg͛.
sva at mer ſcꝩldi verſt þiccia
halr eɴ hvgblꜹþi
hꝩɢ ec at þv lívgir.
Mælir þú að munnz ráði
svá að mér skyldi verst þikkja,
halr inn hugblauði,
hygg ek að þú ljúgir.