GKS 2365 4°: 12v25-12v27 — Hárbarðsljóð 16
e͛ vıꝺ hͮngn͛ ꝺeılꝺo̅
ſa ıɴ ſtóꝛvþgı ıoꞇvn̅
er oꝛ ſteını vͬ hoꝼvþıꞇ a.
þo leꞇ ec h̅ ꝼalla
⁊ ꝼͮ hnıga
hͣꞇ vanꞇv þa meþ̅ hárbͣ.
er vid hrvngnir deildom
ſa iɴ ſtórvþgi iotvnn
er or ſteini var hofvþit a.
þo let ec haɴ falla
oc fꝩr hniga
hvat vantv þa meþan hárbar
Hins viltu nú geta
er við Hrungnir deildum,
sá inn stórúðgi jötunn,
er ór steini var höfuðið á,
þó lét ek hann falla
ok fyr hníga.
Hvað vanntu þá meðan, Hárbarðr?