helꝺꝛ eɴ aꞇ klꜹcqͣ ſe
hveı̅ e͛ ꝼs e͛ ꝼara.
eıno ꝺǫgrı
m͛ vͬ alꝺꝛ v̅ ſcapaþ̅
⁊ alꞇ lıꝼ v̅ lagıð.
heldr eɴ at klꜹcqva ſe
hveim er fs er fara.
eino dǫgri
mer var aldr vm ſcapaþr
oc alt lif vm lagið.
Kostir ru betri
heldr en að klökkva sé
hveim er fúss er fara,
einu dægri
mér var aldr um skapaðr
ok allt líf um lagið.