Geıʀoþ̅ k̅. ſaꞇ ⁊ hðı ſv͛þ v̅ kne s͛ ⁊ brvgðıꞇ ꞇ mıþſ. ɴ e͛ h̅ heꝩrþı aꞇ oðıɴ var þar komı̅ ſtoþ h̅ vp ⁊ vılꝺı ꞇaca o. ꝼᷓ elꝺıno̅. Sv͛þıꞇ ſlaṗ oꝛ henꝺı h̅o̅ vıſſo hıolꞇín nıþ̅. k̅r ꝺᷓp ꝼǫꞇı ⁊ſtepꞇız aꝼra̅ eɴ ſv͛þıꞇ ſtoð ıgog,no̅ h̅. ⁊ ꝼeċ h̅ bana. Oþıɴ hvarꝼ þa. ɴ agnaʀ vͬ þar k̅r lengı ſıþ̅.
Geiʀoþr konvngr. ſat oc hafði ſverþ vm kne ser oc brvgðit til miþſ. Eɴ er haɴ heꝩrþi at oðiɴ var þar komiɴ ſtoþ haɴ vp oc vildi taca oðin fra eldinom. Sverþit ſlapp or hendi hanom viſſo hioltín niþr. konvngr drap fǫti ocſteꝩptiz afram eɴ ſverþit ſtoð igog ,nom haɴ. oc fecc haɴ bana. Oþiɴ hvarf þa. Eɴ agnaʀ var þar konvngr lengi ſiþan.
Geirröðr konungr sat ok hafði sverð um kné sér ok brugðið til miðs. En er hann heyrði að Óðinn var þar kominn stóð hann upp ok vildi taka Óðin frá eldinum. Sverðið slapp ór hendi hánum; vissu hjöltin niðr. Konungr drap fæti oksteyptiz áfram en sverðið stóð í gögnum hann ok fekk hann bana. Óðinn hvarf þá. En Agnarr var þar konungr lengi síðan.
