GKS 2365 4°: 5v4-5v7 — Hávamál 87
Sva er ꝼrıþ̅ q̅ɴa
þ̅ra er ꝼláꞇ hɢıa
ſe̅ akı ıo obrꝺꝺo̅
a ıſı hálo̅
ꞇeıꞇo̅ ꞇveveꞇro̅
⁊ ſe ꞇamr ıꝇa
eþ̅ ıbr óþo̅
beıꞇı ſtıoꝛn lavſo
eþ̅ ſcꝩlı haꝇꞇr henꝺa
hreín ıþá ꝼıaꝇı.
Sva er friþr qveɴa
þeira er flát hɢia
ſem aki io obrꝩddom
a iſi hálom
teitom tvevetrom
oc ſe tamr iꝇa
eþa ibr óþom
beiti ſtiorn lavſo
eþa ſcꝩli haꝇtr henda
hreín iþá fiaꝇi.
Svá er friðr kvenna,
þeira er flátt hyggja,
sem aki jó óbryddum
á ísi hálum,
teitum, tvévetrum,
ok sé tamr illa,
eða íbyr óðum
beiti stjórnlausu,
eða skyli haltr henda
hrein íþáfjalli.