kvað það Gunnarr, Geir-Niflungr: Hér hefi ek hjarta Högna ins frækna,
ólíkt hjarta Hjalla ins blauða, er lítt bifaz er á bjóði liggr; bifðiz
Svá skaltu, Atli, augum fjarri svági mjök þá er íbrjósti lá!
sem munt menjum verða; er und einum mér öll um fólgin hoddNiflunga:
Ey var mér týja meðan við tveir lifðum, Lifira nú Högni!
nú er mér engi er ek einn lifik; Rín skal ráða rógmálmi skatna,
Íveltanda vatni lýsaz valbaugar svinn, áskunna arfi Niflunga.
Ýkvið ér heldr en áhöndum gull skíni Húna börnum!
Atli inn ríki hvélvögnum, reiðGlaum haftr er nú í böndum!
mönum, sleginn rógþornum, sifjungr þeira; Guðrún sigtíva varnaði
Svá gangi þér, Atli, sem þú við tárum, vaðin íþyshöllu.
við Gunnar áttir eiða oft um svarða ok ár of nefnda að sólinni
suðrhöllu okað Sigtýs bergi, hulkvi hvílbeðjar ok að hringi
Ullar ok meirr þaðan menvörð bituls, dólgrögni, dró til dauðs
Lifanda gram lagði ígarð, þann er skriðinn var, skatna mengi, skókr.
innan ormum; en einn Gunnarr heiftmóðr hörpu hendi kníði.
Glumðu strengir; svá skal gulli frækn hringdrifi við fira halda! Atli
Dynr var lét lands síns ávit jó eyrskán aftr frá morði.
ígarði, dröslum of þrungið, vápnsöngr virða, vóru af heiði komnir.
Út gekk þá Guðrún, Atla í gögn, með gylltum kálki að reifa gjöld
rögnis: Þiggja knáttu, þengill, íþinni höllu glaðr að Guðrúnu gnadda
Umðu ölskálir Atla vínhöfgar þá er íhöll saman niflfarna.
Skævaði Húnar tölðuz, gumar gransíðir gengu inn hvárir.
þá in skírleita, veigar þeim að bera, afkár dís, jöfrum, ok ölkrásir
Sona hefir þinna, valði, nauðug, neffölum, en níð sagði Atla:
sverða deilir, hjörtu hrædreyrug við hunang of tuggin,
melta knáttu, móðugr, manna valbráðir eta að ölkrásum ok í
Kallaraþú síðan til knjá þinna Erp né Eitil, öndugi að senda.
ölreifa tvá; séraþú síðan íseti miðju gullz miðlendr geira
Ymr varð ábekkjum, skefta, manar meita né mara keyra.
afkárr söngr virða, gnýr undguðvefjum, grétu börn Húna, nema
ein Guðrún er hon æva grét bræðr sína berharða ok buri svása,
Gulli seri in gaglbjarta, unga, ófróða, þá er hon við Atla gat.
hringum rauðum reifði hon húskarla; sköp lét hon vaxa
Óvarr en skíran málm vaða, æva fljóð ekki gáði fjarghúsa.
Atli, móðan hafði hann sik drukkið, vápn hafði hann ekki,
varnaðit hann við Guðrúnu; oft var sá leikr betri þá er þau