Ok mér Atli það né á engi hlut að álitum; þó þikkiz ér þjóðkonungar.
einni sagði að hvárki léz höfnum deila, gull né jarðir, nema ek
Ok engi hlut auðins fjár, þá er mér jóðungri eign gefaz létak.
Þá var áhvörfun hugr seldi ok mér jóðungri aura talði.
minn um það hvárt ek skylda vega eða val fella, böll íbrynju, um
Það myndi þá þjóðkunnt vera, mörgum manni að munar bróður sök.
stríði. Létum síga sáttmál okkur; lék mér meirr ímun meiðmar
þiggja, bauga rauða, burar Sigmundar, né ek annars mannz aura
Unna einum né ýmisum, bjóat um hverfan hug menskögul; vildak.
allt mun það Atli eftir finna er hann mína spyrr morðför görva:
Að þeygi skal þunngeð kona annarrar ver aldri leiða; þá mun á hefndum
Upp reis Gunnarr, gramr verðungar, ok um háls konu harma minna.
hendr um lagði; gengu allir, ok þó ýmsir, af heilum hug, hana
Hratt af hálsi hveim þar sér; léta mann sik letja langrar að letja.
Nam hann sér Högna hvetja að rúnum: Seggi vil ek alla göngu.
ísal ganga, þína með mínum nú er þörf mikil— vita ef meini
morðför konu unz af méli enn mein komi, þá látum því
Einu því Högni andsvör veitti: Letja maðr hana þarfar ráða.
Hon kröng of komz langrar göngu þars hon aftrborin aldri verði!
fyr kné móður, hon æ borin óvilja til, mörgum manni að móðtrega.
Hvarf sér óhróðugr andspilli frá þar er mörk menja meiðmum deildi.
Leit hon um alla eigu sína, soltnar þýjar ok salkonur; gullbrynju
smó vara gott íhug— áðr sik miðlaði mækis eggjum.
Hné við bólstri hon á annan veg ok hjörunduð hugði að ráðum:
Nú skulu ganga þeir er gull vili ok minna því að mér þiggja; ek gef hverri
Þögðu allir, um hroðið sigli, bók ok blæju, bjartar váðir.
hugðu að ráðum, ok allir senn annsvör veittu: Ærnar soltnar munum
Unz af hyggjandi enn lifa, verða salkonur sæmð að vinna.
hörskrýdd kona, ung að aldri, orð viðr um kvað: Vilkat ek
Þó mun á mann trauðan né torbænan um óra sök aldri týna.
beinum brenna yðrum færi eyrir þá er ér fram komið, neitt Menju
Seztu niðr, Gunnarr, mun ek segja þér lífs örvæna góð, mín að vitja.
ljósa brúði; muna yðvart far allt ísundi þótt ek hafa
Sátt munuð ið Guðrún, snemmr en þú hyggir; hefir öndu látið.
Þar kunn kona við konung daprar minjar að dauðan ver.
er mær borin, móðir fæðir; sú mun hvítari en inn heiði