Mér hefir
Sigurðr selda eiða, eiða selda, alla logna; þá vélti hann mik er hann
Þik hefir Brynhildr böl vera skyldi allra eiða einn fulltrúi.
að gerva heiftar hvattan, harm að vinna; fyrman hon Guðrúnu
Sumir úlf sviðu, sumir góðra ráða; en síðan þér sín að njóta.
orm sniðu, sumir Guðþormi af gera deildu áðr þeir mætti, meins
Úti stóð Guðrún Gjúka dóttir ok um lystir, áhorskum hal hendr um leggja.
hon það orða allz fyrst um kvað: Hvar er nú Sigurðr, seggja dróttinn,
Einn því Högni andsvör veitti: Sundr er frændr mínir fyrri ríða?
Þá kvað höfum Sigurð sverði högginn, gnapir æ grár jór yfir gram dauðum.
það Brynhildr Buðla dóttir: Vel skuluð njóta vápna oklanda; einn myndi
Væria það sæmt Sigurðr öllu ráða ef hann lengr litlu lífi heldi.
að hann svá réði Gjúka arfi ok Gota mengi er hann fimm sonu að fólkræði,
Hló þá Brynhildr bær allr dunði— gunnar fúsa, getna hafði.
einu sinni af öllum hug: Vel skuluð njóta landa ok þegna er þér
Þá kvað það Guðrún Gjúka dóttir: Mjök mælir þú fræknan gram falla létuð.
miklar firnar; gramir hafi Gunnar, götvað Sigurðar! Heiftgjarns
Soltinn varð Sigurðr sunnan Rínar, hrafn hugar hefnt skal verða.
að meiði hátt kallaði: Ykkr mun Atli eggjar rjóða, munu vígská
Fram var kvelda fjölð var drukkið, þá var hvívetna of viða eiðar.
Einn vakði Gunnarr vilmál talið; sofnuðu allir er ísæing kvómu.
öllum lengr; fót nam að hræra, fjölð nam að spjalla, hitt herglötuðr
hyggja téði hvað þeir íböðvi báðir sögðu, hrafn ey ok örn, er
Vaknaði Brynhildr Buðla dóttir, dís skjöldunga, fyr dag litlu: þeir heim riðu.
Hvetið mik eða letið mik harmr er unninn— sorg að segja eða svá
Þögðu allir við því orði, fár kunni þeim fljóða látum láta!
er hon grátandi gjörðiz að segja það er hlæjandi hölða beiddi.
Hugða ek mér, Gunnarr, grimmt ísvefni, svalt allt ísal, ættak
sæing kalda; en þú, gramr, riðir, glaums andvani, fjötri fatlaðr
Svá mun öll yður ætt Niflunga afli gengin: Eruð ífjánda lið.
Mantattu, Gunnarr, til görva það er þið eiðrofa. blóði
íspor báðir rennduð; nú hefir þú hánum það allt illu launað er
Þá reyndi það er riðið hafði hann fremstan sik finna vildi.
móðigr ávit mín að biðja hvé herglötuðr hafði fyrri
Benvönd of lét, brugðinn eiðum haldið við inn unga gram.