hví hvetjaz lézt, mínu fjörvi að fara? Inn fráneygi sveinn, þú
Hugr mik hvatti, hendr mér áttir föður bitran áburnu skjór áskeið.
fulltýðu ok minn inn hvassi hjörr; fár er hvatr er hröðaz tekr
Veit ek, ef þú vaxa næðir fyr þinna vina ef í barnæsku er blauðr.
brjósti, sæi maðr þik reiðan vega; nú ertu haftr ok hernuminn, æ
Því bregðr þú nú mér, Fáfnir, að til fjarri kveða bandingja bifaz.
sják mínum feðrmunum, eigi em ek haftr þótt ek væra hernumi; þú
Heiftyrði ein telr þú þér íhvívetna en fannt að ek lauss lifi!
ek þér satt eitt segik: Ið gjalla gull ok ið glóðrauða fé, þér verða þeir baugar
Fé ráða skal fyrða hverr æ til ins eina dags því að að bana!
Norna dóm þú munt einu sinni skal alda hverr fara til heljar heðan.
fyr nesjum hafa ok ósvinnz apa; ívatni þú drukknar ef í vindi rær;
Segðu mér, Fáfnir, allz þik fróðan kveða ok vel allt er feigs forað.
margt vita: Hverjar ru þær nornir er nauðgönglar ru ok kjósa mæðr
Sundrbornar Fáfnir mjök kvað: hygg ek að nornir sé, eigut þær frá mögum?
ætt saman; sumar eru áskunngar, sumar álfkunngar, sumar dætr Dvalins.
SegSigurðr ðu kvað: mér það, Fáfnir, allz þik fróðan kveða ok vel margt vita, hvé sá hólmr heitir er blanda hjörlegi Surtr ok
Óskópnir Fáfnir hann kvað: heitir en þar öll skulu geirum leika goð; Bilröst æsir saman.
Ægis hjálm brotnar er þeir ábrott fara ok svima ímóðu marir.
bar ek um alda sonum meðan ek um menjum lág; einn rammari
Ægis Sigurðr hjálmr kvað: bergr hugðumk öllum vera, fannka ek marga mögu.
einugi hvars skulu reiðir vega; þá það finnr er með fleirum kjömr að
Eitri Fáfnir ek kvað: fnæsta er ek á arfi lá miklum engi er einna hvatastr.
Inn Sigurðr rammi kvað: ormr, þú gjörðir fræs mikla ok gazt míns föður.
harðan hug; heift að meiri verðr hölða sonum að þann hjálm
Ræð Fáfnir ek kvað: þér nú, Sigurðr, en þú ráð nemir ok ríð heim heðan! hafi.
Ráð Sigurðr er kvað: þér ráðið en ek ríða Ið gjalla gull ok ið glóðrauðafé, þérverðaþeir baugar að bana!
mun til þess gullz er í lyngvi liggr, en þú, Fáfnir, ligg ífjörbrotum
Reginn mik réð, hann þik ráða mun, þar er þik Hel hafi!
hann mun okkr verða báðum að bana; fjör sitt láta hygg ek að Fáfnir
Reginn var ábrott myni; þitt varð nú meira megin.
horfinn meðan Sigurðr vá Fáfni ok kom þá aftr er Sigurðr strauk