Þeir viku að landi ok gekk karl áskip ok lægði þá veðrið. vil ek þiggja.
Segðu mér það, Hnikarr, allz þú hvártveggja veizt, goða heill ok guma, hver
Mörg Hnikarr eru kvað: bözt eru ef berjaz skal, heill að sverða svipun.
góð ef gumar vissi, heill að sverða svipun; dyggja fylgju hygg ek ins dökkva
Það er annað ef þú ert út um kominn vera að hrottameiði hrafns.
Það ok ert ábraut búinn: tvá þú lítr átáistanda hróðrfúsa hali.
er ið þriðja ef þú þjóta heyrir úlf und asklimum, heilla auðið
Engr skal gumna verðr þér af hjálmstöfum ef þú sér þá fyrri fara.
í gögn vega síð skínandi systur mána; þeir sigr hafa er sjá kunnu,
Það er fár mikið ef þú fæti hjörleiks hvatir, eða hamalt fylkja.
drepr þars þú að vígi veðr; tálardísir standa þér átvær hliðar
Kembðr ok þveginn skal kænna hverr ok að morgni ok vilja þik sáran sjá.
Því að ósýnt er hvar að aftni kjömr; illt er mettr. fyr heill að hrapa.
Sigurðr Capitulum átti orrustu mikla við Lyngva Hundings son ok
Nú er bræðr hans. Þar fell Lyngvi ok þeir þrír bræðr. Eftir orrustu kvað Reginn:
blóðugr örn bitrum hjörvi bana Sigmundar ábaki ristinn! Öngr er fremri,
Heim fór Sigurðr sá er fold ryði, hilmis arfi ok Hugin gladdi!
Sigurðr ok til Hjálpreks. Þá eggjaði Reginn Sigurð til að vega Fáfni.
Reginn fóru upp áGnitaheiði ok hittu þar slóð Fáfnis þá er hann skreið
til vatns. Þar gjörði Sigurðr gröf mikla áveginum ok gekk Sigurðr þar í. En
er Fáfnir skreið af gullinu blés hann eitri ok hraut það fyr ofan höfuð
Sigurði. En er Fáfnir skreið yfir gröfina þá lagði Sigurðr hann með
sverði til hjarta. Fáfnir hristi sik ok barði höfði ok sporði. Sigurðr
Frá dauða Fáfnis hljóp ór gröfinni ok sá þá hvárr annan. Fáfnir kvað:
Sveinn ok sveinn! Hverjum ertusveinium borinn? Hverra ertu manna
mögr er þú áFáfni rautt þinn inn frána mæki? Stöndumk
Sigurðr dulði nafns síns fyr því að það til hjarta hjörr!
var trúa þeira íforneskju að orð feigs mannz mætti mikið ef hann bölvaði
Göfugt dýr ek heiti en ek óvin sínum með nafni. Hann kvað:
gengið hefk inn móðurlausi mögr, föður ek ákka sem fira synir,
Veiztu ef föður né áttat sem fira geng ek einn saman.
Ætterni mitt kveð ek þér synir, af hverju vartu undri alinn?
Sigurðr ek heiti Sigmundr ókunnigt vera ok mik sjálfan ið sama:
Hverr þik hvatti, hét minn faðir— er hefk þik vápnum vegið.