Þegi þú, rögvættr, þér skal minn þrúðhamar, Mjöllnir, mál fyrnema. Hrungnis bani mun þér íhel koma fyr nágrindr neðan.
Kvað ek fyr ásum, kvað ek fyr ása sonum, þaðs mik hvatti hugr en
fyr þér einum mun ek út ganga því að ek veit að þú vegr.
Öl gjörðir þú, Ægir, en þú aldri munt síðan sumbl um gjöra; eiga
Frá Loka þín öll, er hér inni er, leiki yfir logi ok brenni þér ábaki.
En eftir þetta falz Loki íFránangrsforsiílax líki. Þar tóku
æsir hann. Hann var bundinn með þörmum sonar Nara, en Narfi, sonr
hans, varð að vargi. Skaði tók eitrorm ok festi upp yfir andlit
Loka; draup þar ór eitr. Sigyn, kona Loka, sat þar ok
helt munnlaug undir eitrið. En er munnlaugin var full bar hon
út eitrið en meðan draup eitrið áLoka. Þá kipptiz hann svá hart við
Þryms að þaðan af skalf jörð öll; það eru nú kallaðir landskjálftar.
Reiðr var kviða þá Ving-Þórr er hann vaknaði ok síns hamars
um saknaði, skegg nam að hrista, skör nam að dýja, réð Jarðar
Ok hann það orða allz fyrst um kvað: burr um að þreifaz.
Heyrðu nú, Loki, hvað ek nú mæli er eigi veit jarðar hvergi né
Gengu þeir fagra Freyju túna ok hann upphimins: áss er stolinn hamri!
það orða allz fyrst um kvað: Muntu mér, Freyja, fjaðrhams ljá ef ek
Þó Freyja mynda kvað: ek gefa þér minn hamar mættak hitta?
þótt ór gulli væri ok þó selja að væri ór silfri. Fló þá Loki, fjaðrhamr
dunði, unz fyr útan kom ása garða ok fyr innan kom jötna heima.
Þrymr sat á haugi, þursa dróttinn, greyjum sínum gullbönd snöri ok
Hvað Þrymr er kvað: með ásum? Hvað mörum sínum mön jafnaði.
er með álfum? Hví ertu einn kominn í jötunheima? Illt er með ásum!
Ek hefi Hlórriða hamar Hefir þú Hlórriða hamar um fólginn?
um fólginn átta röstum fyr jörð neðan; hann engi maðr aftr um heimtir
Fló þá Loki, fjaðrhamr dunði, nema færi mér Freyju að kvæn.
unz fyr útan kom jötna heima ok fyr innan kom ása garða; mætti hann
Þór miðra garða ok það hann orða allz fyrst um kvað: Hefir þú erendi
Segðuálofti löng tíðendi! Oft sitjanda sögur sem erfiði?
Hefi ek örindi erfiði ok: um fallaz ok liggjandi lygi um bellir.
Þrymr hefir þinn hamar, þursa dróttinn; hann engi maðr aftr um
Ganga þeir fagra heimtir nema hánum færi Freyju að kván.
Freyju að hitta ok hann það orða allz fyrst um kvað: Bittu þik, Freyja,
brúðar líni! Við skulum aka tvau í jötunheima.