Egndi á öngul sá er öldum bergr, orms einbani, uxa höfði;
gein við öngli sú er goð fjá umgjörð neðan allra landa.
Dró djarfliga dáðrakkr Þórr orm eitrfán upp að borði,
hamri kníði háfjall skarar of ljótt ofan úlfs hnitbróður.
Hreingálkn hlumðu en hölkn þutu, fór in forna
fold öll saman, sökkðiz síðan sá fiskr í mar. Óteitr
jötunn, er þeir aftr reru, svá að ár Hymir ekki mælti, veifði hann
Mundu um vinna verk hálft við mik að ræði veðrs annars til.
Gekk þú heim hvali haf til bæjar eða flotbrúsa festir okkarn?
Hlórriði, greipá stafni, vatt með austri upp lögfáki einn með
árum ok með austskotu, bar hann til bæjar brimsvín jötuns, ok holtriða
Ok enn jötunn um afrendi, þrágirni vanr, hver í gegnum.
við Þór sennti, kvaðat mann ramman þótt róa kynni kröfturligan
En Hlórriði, er að höndum kom, nema kálk bryti.
brátt lét bresta brattstein gleri; sló hann sitjandi súlur
Unz það in fríða í gögnum; báru þó heilan fyr Hymi síðan.
frilla kenndi ástráð mikið eitt er vissi: Drep við haus Hymis,
Harðr reis ákné hann er harðari kostmóðs jötuns, kálki hverjum.
hafra dróttinn, færðiz allra íásmegin; heill var karli hjálmstofn
Mörg veit ek mæti ofan en vínferill valr rifnaði.
mér gengin frá, er ek kálki sé ýr knjám hrundið, karl orð um
Það kvað, knákat ek segja aftr ævagi: Þú ert, ölðr, of heitt.
er til kostar ef koma mættið út ór óru ölkjól hofi. Týr leitaði
Faðir Móða tysvar hræra; stóð að hváru hverr kyrr fyr.
fekk á þremi ok í gegnum steig gólf niðr ísal; hóf sér áhöfuð
Fórut lengi áðr upp hver Sifjar verr en áhælum hringar skullu.
líta nam aftr Óðins sonr einu sinni; sá hann ór hreysum með Hymi
Hóf hann sér af herðum austan fólkdrótt fara fjölðhöfðaða.
hver standanda, veifði hann Mjöllni morðgjörnum fram, ok hraunvala
Fórut lengi áðr liggja nam hafr Hlórriða hann alla drap.
hálfdauðr fyr; var skirr skökuls skakkr ábanni en því inn
En ér heyrt hafið, hverr kann um það goðmálugra lævísi Loki um olli.
gjörr að skilja, hver af hraunbúa hann laun um fekk