On this page...
- No text linked to this page in database
þú nú minni vináttuOk þann sama dagsem konungr hafði hlýtt tíðumok hann hafði borit smankoronamÞá fór hann til hal
lar sinnarok Rollant systurson hans með honumOliverok Villifer afringe Nemes hertugiOddgeir danskiGerín ok BǽringrTurpin erkibiskupok Eimer jarlBernarð af Brúskamok Bertram hinn harðiok Fran
kismanna var honumOk kallar konungr þá alla á einmǽliok segir þeim sína ǽtlanEk hefi ǽtlat mína ferð til Jórsala at sǿkja helga dómakross hinn helga ok grǫf dróttinsok hefir mér þat verit tysvar í draumi boðitVil ek ok sǿkja fund konungs þesser mér er mikít frá sagtOk skulum vér hafa með oss 100 úlfalda h
laðna af gulli ok silfriok skulum mér dveljast þar við honum vetref þǫrf geristNú býr hann sitt lið ok gaf þeim ǽrit gull ok silfrÞeir leifðu vápn sín ok tóku píkstafi ok skreppur ok pílagríma búnaðAt Sendinis kirkju tók Karlamagnús konungr kross ok allir hans riddararTurpín erkibyskupveitti honum þat embǽtti en síðan fóru þeir or borginnien dróttning dvaldist harðla úglǫðSíðan kómu þeir á vǫll eínn mikinn ok fagranOk þá kallaði Karlamagnús konungr á Bertram frǿkna ok mǽltiSé her hversu mikit lið vér hǫfum ok fagrt af pílagrímummáttugr skyldi sá vera ok vitrer slíku liði stjórnarSíðan fóru þeir á veginn af ǫll lǫndsem fyrir láok alt út til hafsinsok svá út yfir ok héldu ǫllu sínu liði til þess er þeir kómu til Hierusalem borgarok tóku sér þar herbergi Nú gekk Karlamagnús konungr ok jafníngar við honum Fra Karlamagnús konungi til kirkju þeirrar er heitir PaternosterÍ þeirre somo sǫng dróttinn sjálfr messu með sínum postulumÞar stan
da stólarok hinn er drottinn várr sat í en postolar hans i ǫðrumEn er Karlamagnús konungr hafði lokit bǿn sinniþá settist hann í þann stól er guð seafr sat íok umhverfis jafningjarMargskonar sá konungr þar skrifat á rǽfri kirkjunnarpinsl heilagra mannasól ok tunglhimin ok jǫrðÞá kom þar farandi Gyðingr einnok sá konung ok varð svá hrǽddrat nǽr tyndi hann sínu vítiok hljóp síðan til patriarka skyndiliga ok bað hann skíra sikok sagði svá at hefði sét hǫf
ðíngjaok hinn þann er þeirra er ógurligastrok þat hygg ek at þar sé guð allmáttigr ok hans postularEn er patri
archa heyrði þettaþá stefndi hann til sín lǽrðum mǫnnum ok lét alla skryðastok géngu síðan allir samt processionem til kirkjuNú er þeir koma þar stóð Karlamagnús konungrok hvarf til patriarchaPatriarchispyrr hvaðan hann sé at kominn eða hvat manna hann vǽriok ert þú hinn fyrsti maðr er þorat hefir atan við hǫmrumEn er þeir hǫfðu þetta við talaskþá fór keisarinn Húgon heim til sinnar hallarok við honum Karlamagnús konungr ok alt hans liðok þar fundu þeir riddaraok váru allir búnir með guðvef ok silkiEn þeir riddarar allir gengu á móti Karlamagnúsi ok hans riddarum ok tóku með hestum þeirra ok leiddu til stallaSú hǫll var har
dla vél ger er Húgon konungr attirǽfrit alt var skrifat með alls
konar sǫgumhon var kringlóttok einn postir undir midjuer hon ǫll stóð áen um þann post þá stóðu smástólpaok váru allir gyltiren á hverjum þeirra stólpa varbarns líkneski stypt af eiriok hver þessi líkneskja hafði Olivans horn á munni sérok váru gyltar allarÞeir stólpar váru allir holir innanok blés vindr undir hǫllina neðansvá at upp kom í stólpanaok liknes
kjornar ok var þar með svá miklum brǫgðum um búitat bǫrnin ǫll blésu á hverskonar lundir er fagr varok hvert þeirra rétti fín
gr at ǫðru rétt sem kvik vǽriEn er konungr sá þessa list ok kurteisiundraðist hann mjǫkok sannaði þat er kona hans hafðimǽltI því bili kom vindr hvass af hafi ok sneri hǫllinni sem mylnuhveliþá tóku bǫrnin at blásaok hló hvert at ǫðruen þeim þótti svá fagrt til at heyra sem engla sǫngr vǽri Þat fylgdi ok of þá hǫll at ǫll glyggín váru ger af þeim steini er kristhallusheitirEn þo at hít versta veðr vǽri útiþá var þó æfar gøtt í hǫllinniÞat undraðist Karlamagnús konungr mjǫk er hǫllin sneristok engi frankís maðr mátti á fǿtr standaok hug
ðu þeir at þeim vǽri gǫrningar gervarok mǽltu svá sín á milliHallar dyrr eru opnaren vér megum er á fǿtr standaSíðan kom Húgi konungr til þeirra ok bað þá eigi hrǽðastok sagði minka mun
du veðrit mjǫk at kvelldiok sannandiz þat fyrir því at vá
nu bráðara stǫðvaðist hǫllinSíðan var náttverðr fram borín ok bord upp tekínOk settist Húgon keisari í sitt hásǽ
tien Karlamagnús konungr nǽst honumok á aðra hǫnd honum dróttning ok keisara dóttirEn Rollant ok þeir jafningar sátu nǽst Karlamagnúsi konungiEn mǽrin var jafnt at sea sem blóm á róse eða liljoEn þann veg leít Oliver opt sínum sem hon varok tók at unna henni ok sagði sváVildi guð at ek hefði þik á Frakklandi með mérok munda ek vilja hafa minn allan vilja við þíkAllskonar krásir váru þar á borðum af dýrum ok af fuglumþar váru hirtir ok villigeltir trǫnur ok gǽsshǿns ok páfuglar pipraðirendr ok elptrok alls
kyns villifygliÞar var at drekka mjǫðr ok vínpiment ok klarekuzar ok mure ok allskyns góðr drykkr
lar sinnarok Rollant systurson hans með honumOliverok Villifer afringe Nemes hertugiOddgeir danskiGerín ok BǽringrTurpin erkibiskupok Eimer jarlBernarð af Brúskamok Bertram hinn harðiok Fran
kismanna var honumOk kallar konungr þá alla á einmǽliok segir þeim sína ǽtlanEk hefi ǽtlat mína ferð til Jórsala at sǿkja helga dómakross hinn helga ok grǫf dróttinsok hefir mér þat verit tysvar í draumi boðitVil ek ok sǿkja fund konungs þesser mér er mikít frá sagtOk skulum vér hafa með oss 100 úlfalda h
laðna af gulli ok silfriok skulum mér dveljast þar við honum vetref þǫrf geristNú býr hann sitt lið ok gaf þeim ǽrit gull ok silfrÞeir leifðu vápn sín ok tóku píkstafi ok skreppur ok pílagríma búnaðAt Sendinis kirkju tók Karlamagnús konungr kross ok allir hans riddararTurpín erkibyskupveitti honum þat embǽtti en síðan fóru þeir or borginnien dróttning dvaldist harðla úglǫðSíðan kómu þeir á vǫll eínn mikinn ok fagranOk þá kallaði Karlamagnús konungr á Bertram frǿkna ok mǽltiSé her hversu mikit lið vér hǫfum ok fagrt af pílagrímummáttugr skyldi sá vera ok vitrer slíku liði stjórnarSíðan fóru þeir á veginn af ǫll lǫndsem fyrir láok alt út til hafsinsok svá út yfir ok héldu ǫllu sínu liði til þess er þeir kómu til Hierusalem borgarok tóku sér þar herbergi Nú gekk Karlamagnús konungr ok jafníngar við honum Fra Karlamagnús konungi til kirkju þeirrar er heitir PaternosterÍ þeirre somo sǫng dróttinn sjálfr messu með sínum postulumÞar stan
da stólarok hinn er drottinn várr sat í en postolar hans i ǫðrumEn er Karlamagnús konungr hafði lokit bǿn sinniþá settist hann í þann stól er guð seafr sat íok umhverfis jafningjarMargskonar sá konungr þar skrifat á rǽfri kirkjunnarpinsl heilagra mannasól ok tunglhimin ok jǫrðÞá kom þar farandi Gyðingr einnok sá konung ok varð svá hrǽddrat nǽr tyndi hann sínu vítiok hljóp síðan til patriarka skyndiliga ok bað hann skíra sikok sagði svá at hefði sét hǫf
ðíngjaok hinn þann er þeirra er ógurligastrok þat hygg ek at þar sé guð allmáttigr ok hans postularEn er patri
archa heyrði þettaþá stefndi hann til sín lǽrðum mǫnnum ok lét alla skryðastok géngu síðan allir samt processionem til kirkjuNú er þeir koma þar stóð Karlamagnús konungrok hvarf til patriarchaPatriarchispyrr hvaðan hann sé at kominn eða hvat manna hann vǽriok ert þú hinn fyrsti maðr er þorat hefir atan við hǫmrumEn er þeir hǫfðu þetta við talaskþá fór keisarinn Húgon heim til sinnar hallarok við honum Karlamagnús konungr ok alt hans liðok þar fundu þeir riddaraok váru allir búnir með guðvef ok silkiEn þeir riddarar allir gengu á móti Karlamagnúsi ok hans riddarum ok tóku með hestum þeirra ok leiddu til stallaSú hǫll var har
dla vél ger er Húgon konungr attirǽfrit alt var skrifat með alls
konar sǫgumhon var kringlóttok einn postir undir midjuer hon ǫll stóð áen um þann post þá stóðu smástólpaok váru allir gyltiren á hverjum þeirra stólpa varbarns líkneski stypt af eiriok hver þessi líkneskja hafði Olivans horn á munni sérok váru gyltar allarÞeir stólpar váru allir holir innanok blés vindr undir hǫllina neðansvá at upp kom í stólpanaok liknes
kjornar ok var þar með svá miklum brǫgðum um búitat bǫrnin ǫll blésu á hverskonar lundir er fagr varok hvert þeirra rétti fín
gr at ǫðru rétt sem kvik vǽriEn er konungr sá þessa list ok kurteisiundraðist hann mjǫkok sannaði þat er kona hans hafðimǽltI því bili kom vindr hvass af hafi ok sneri hǫllinni sem mylnuhveliþá tóku bǫrnin at blásaok hló hvert at ǫðruen þeim þótti svá fagrt til at heyra sem engla sǫngr vǽri Þat fylgdi ok of þá hǫll at ǫll glyggín váru ger af þeim steini er kristhallusheitirEn þo at hít versta veðr vǽri útiþá var þó æfar gøtt í hǫllinniÞat undraðist Karlamagnús konungr mjǫk er hǫllin sneristok engi frankís maðr mátti á fǿtr standaok hug
ðu þeir at þeim vǽri gǫrningar gervarok mǽltu svá sín á milliHallar dyrr eru opnaren vér megum er á fǿtr standaSíðan kom Húgi konungr til þeirra ok bað þá eigi hrǽðastok sagði minka mun
du veðrit mjǫk at kvelldiok sannandiz þat fyrir því at vá
nu bráðara stǫðvaðist hǫllinSíðan var náttverðr fram borín ok bord upp tekínOk settist Húgon keisari í sitt hásǽ
tien Karlamagnús konungr nǽst honumok á aðra hǫnd honum dróttning ok keisara dóttirEn Rollant ok þeir jafningar sátu nǽst Karlamagnúsi konungiEn mǽrin var jafnt at sea sem blóm á róse eða liljoEn þann veg leít Oliver opt sínum sem hon varok tók at unna henni ok sagði sváVildi guð at ek hefði þik á Frakklandi með mérok munda ek vilja hafa minn allan vilja við þíkAllskonar krásir váru þar á borðum af dýrum ok af fuglumþar váru hirtir ok villigeltir trǫnur ok gǽsshǿns ok páfuglar pipraðirendr ok elptrok alls
kyns villifygliÞar var at drekka mjǫðr ok vínpiment ok klarekuzar ok mure ok allskyns góðr drykkr