ſeillꝺiz sua langt upp ſem hann matti lengzt þa liettí kottrínn æínum ꝼætí ok ꝼekk þoꝛr æigi
ꝼramið þenna leík mei þa mælti Utgarðaloki Sua ꝼoꝛ þeſſi leikr ſem mik varði kottrinn er
hellꝺꝛ mikill enn þoꝛr er lagr ok litill hia ſtoꝛmenní þi ſem her er með oſſ þa mælti þoꝛr Sua
litinn ſem þer kallið mik gangi til æinnhverr ok ꝼaiz við mík nu em ek reíðꝛ þa arar utgarðaloki ok
leit a bekkína æigi ſe ek þann mann her inni at æigi mun litilræði i þikkia at ꝼaz við
þik ok enn mælti hann Siam ꝼẏrſt kalli mer hingat kerlingína ꝼoſtru mína ellí ok ꝼaiz þoꝛr
við hana eꝼ hann vill ꝼellt heꝼer hon þa menn er mer haꝼa ſẏnnz æigi uſterklegri en þoꝛr er þvi næſt kom
i hollina kerling nokkur gomul þa mælti utgarðaloki at hon ſkal taka ꝼang við aaſa þoꝛ ekki
þarꝼ her langt um at gera sua ꝼoꝛ ꝼang þat at þvi harðara enn þoꝛr knuðiz at ꝼanginu
þvi ꝼaſtara ſtoð hon þa tok kerlingín at leita til bꝛagða ok varð þoꝛr þa lauſſ
a ꝼotum ok voro þær ſviptingar allharðar ok æigi lengi aðꝛ þoꝛr ꝼell a kne ǫðꝛum ꝼætí
þa gekk til utgarða lokí ok bað þau hætta ꝼangínu ok ſagði sua at þoꝛr munꝺi æigi þurꝼa
at bioða ꝼleirum monnum ꝼang i hans hirð var þa ok komið at nott viſaði utgarðaloki þeim
ꝼelogum til ſætiſ ok ꝺveliaz þar natt langt i goðum ꝼagnaðí enn at moꝛní þegar er ꝺagaði
ſtanꝺa þeir ꝼelagar upp ok klæða ſik ok eru buner brott at ganga þa kom þar utgarðaloki
ok liet ſetia þeim boꝛð ſkoꝛti þa æigi goðan ꝼagnat mat ok ꝺꝛẏkk ok er þeir haꝼa mataz ſnuaz
þeir til ꝼerðar utgarðaloki ꝼẏlger þeim ut gengr með þeim brott oꝛ borginní enn at ſkilnaði þeiʀa
mælti utgarðaloki til þoꝛſ ok ſpẏ hvernveg honum þikker ꝼerð ſín oꝛðín eða hvart hann heꝼer hitt rikara
mann en ſik þoꝛr ſvarar at æigi mun hann þat ſegia at æigi haꝼi hann mikla uſæmð ꝼarit i þeira
viðſkiptum enn þo veít ek at þer munuð kalla mik litinn mann ꝼyrir mer ok uní ek því illa
þa mælti utgarðaloki nu ſkal ſegia þer hið ſanna er þu ert ut kominn um borgina ok eꝼ ek liꝼi ok mega
ek raða þa ſkal tu allꝺꝛi opta i hana koma ok þat veit tru mín að allꝺri heꝼðer þu i hana
komit eꝼ ek heꝼða vitað aðꝛ at þu heꝼðer sua mikinn krapt með þer ok þu heꝼðer sua næʀ
haꝼt oſſ mikilli oꝼæru enn ſionhvꝼingar heꝼi ek goꝛt þer ok ꝼẏrſta ſinn a ſkoginum
kom ek til ꝼunꝺar við ẏðꝛ ok þa er þu ſkẏllꝺer læẏſa neſtbaggan þa haꝼða ek bunꝺit hann
með gꝛeſſ iarní en þu ꝼant æigi hvar upp ſkẏllꝺí luka enn þi næſt lauſt þu mik með
hamrínum .iij. hgg ok var hit ꝼẏrſta mínnzt ok var þo sua mikit at mer munꝺí enꝺaz til
bana eꝼ a heꝼði komít enn þar er þu ſatt hia borg mínni ſet berg ok þar ſattu oꝼan i
þria ꝺalí ꝼerſkæẏtta ok æinn ꝺiupaztan þat voro hamarſpoꝛ þín ſetberginu bra ek ꝼyrir hǫggín
en æigi ſt tu þat sua var ok um leikana er þer þræẏttut við hirð mina þa var þat hið
ꝼẏrſta er loki gioꝛði hann var míok ſolltinn ok aat titt enn ſa er logi heiter þat var villiellꝺꝛ
ok bꝛenꝺi hann æigi ſeinna trogít enn ſlatrið enn er þialꝼi þꝛræẏtti raſ við þann er hugi heiter