veríð heꝼði um nottína. h̅ ſpentí ſig megín gioꝛðu̅ ⁊ ox h̅m aſmegín. en i þ̅
bilí vaknar ſa mͬ ſtoð upp ſkiott en þa e͛ ſagt at þoꝛ vͬð bilt æítt ſin̅í at ſla h̅ m
hamrenu̅ ⁊ ſpurði h̅ at naꝼní. Sa neꝼnꝺiz ſkrẏm͛ en̅ æͥ þarꝼ ek ſeg͛ h̅ at ſpẏria þik
naꝼnſ ken̅i ek at þu e͛t aſa þoꝛr. en̅ hvart heꝼ͛ þu ꝺꝛegit i bꝛaut han̅zka min̅ ſeillꝺiz
h̅ til ⁊ tok upp hanzkan̅. ſier þoꝛr þa at þ̅ haꝼðí h̅ haꝼt ꝼͥ ſkala um nottina en̅ aꝼ
huſit vͬ þumlungꝛin̅ ha̅zkanſ. ſkrẏm͛ ſpurði eꝼ þoꝛr villꝺi haꝼa ꝼoꝛunæẏtí h̅s en þo
iatti þí. þa tok ſkrẏm͛ ⁊ læẏſtí neſtbagga ſin̅ ⁊ bioz tͥ að eta ꝺagv͛ð en̅ þo i oðꝛu̅ ſtað
⁊ h̅s ꝼelagar. ſkrẏm͛ bauð at þ̅r legði mautu næẏti ſitt en þoꝛr iatti því. þa batt ſkrẏm͛
neſt þ̅ra allt i æin̅ bagga ⁊ lagði a bak s͛. gekk ꝼͥ u̅ ꝺagin̅ ⁊ ſteig hellꝺ ſtoꝛu. en̅
ſið at kvellꝺi læitaðí ſkrẏm͛ þ̅m nattſtaðar unꝺ͛ æik mikillí þa ml̅i ſkrẏm͛ tͥ þoꝛſ at
h̅ vill leggiaz niðꝛ ⁊ ſoꝼa en̅ þ͛ tak̅ neſtbaggan̅ ⁊ buið tͥ nattv͛ðar ẏðꝛ. þvi næſt ſoꝼnͬ
ſkrẏm͛ ⁊ hraut ꝼaſt en̅ þoꝛr tok neſtbaggan ⁊ ſk̅ læẏſa en sᷓ er at ſegia ſem otͦlikt
mun þikkia at engan knut ꝼekk h̅ læẏſt ⁊ engan alar enꝺan̅ hrært ſua at þa værí
lauſar en̅ aaðꝛ. ⁊ er h̅ s͛ at þ̅ta v͛k ma æͥ nẏtaz þa v͛ðꝛ h̅ reiðꝛ ⁊ greip hamaren̅ miǫllní
tvei̅ honꝺu̅ ⁊ ſteig ꝼram̅ ǫðꝛu̅ ꝼætí at þar e͛ ſkrẏm͛ la ⁊ lẏſtr i hoꝼuð. en̅ ſkrẏm͛
vaknͬ ⁊ ſpẏ hvart lauꝼſblað ꝼelli i hoꝼut h̅m ę. hvͬt þ̅r haꝼi þa mataz ⁊ ſe bun͛
tͥ rekkna. þoꝛr ſagði at þ̅r munu þa ſoꝼa ganga þ̅r þa unꝺ͛ aðꝛa eik e͛ þ̅ þ͛ ſatt
at ſegia at ekki vͬ þa otta lauſt at ſoꝼa. en̅ að miðri nott þa hæẏr͛ þoꝛr at ſkrẏmer
hrẏtr ꝼaſt sᷓ at ðunͬ i ſkogínu̅. þa ſtenðꝛ h̅ upp ⁊ g̅gr tͥ h̅s reið hamͬen̅ títt ⁊ hart ⁊
lẏſtr í miðian hvirꝼil h̅m h̅ kenn͛ at hamͬſ mun̅in̅ ſokkr ꝺiupt i hoꝼuðit. en̅ i því
bili vaknͬ ſkrẏm͛ hvat e͛ nu. ꝼell akarn nokkut i hoꝼut m͛ ę. hvat er tiðt u̅ þik þoꝛ̇
en þoꝛr gekk aptr ſkẏnꝺilega ⁊ ſagði at h̅ vͬ þa nẏvaknaðꝛ ⁊ þa var miðnott ⁊ en̅ væri
maal at ſoꝼa. þa hugſaði þoꝛr þ̅ eꝼ h̅ kiæimi sᷓ i ꝼærí at ſla h̅ hið þriðia hgg aꝺ
allꝺꝛi ſkẏllꝺi h̅ ſia ſik ſiðan. liggr nu ⁊ giæt͛ eꝼ ſkrẏm͛ ſoꝼnͬ en̅. ⁊ litlu ꝼͥ ꝺagan þa
hæẏr͛ h̅ at ſkrẏm͛ mun ſoꝼnat haꝼa. ſtenꝺꝛ þa upp ⁊ læẏpr at h̅m reið͛ þa hamaren̅
aꝼ ǫllu aꝼli ⁊ lẏſtr a þun̅vangan̅ þan̅ er upp viſſi. ſękkr hamaren̅ upp að ſkaptínu.
en̅ ſkrẏm͛ ſettiz upp ⁊ ſtrauk um vangan̅ ⁊ ml̅. hvart munu ꝼuglar nokkoꝛ͛ ſitia í
trenu ẏꝼ͛ m͛ mík grunaðí e͛ ek vaknaði at troſ nokkut aꝼ kvíſtunu̅ ꝼelli i hoꝼuð
m͛ hvart vak͛ þu þoꝛr. mal mun v͛a at ſtanꝺa upp ⁊ klæða. þo eigu þ͛ nu ekki langa
leið ꝼram̅ tͥ b̅garen̅ar e͛ kǫll̅ e͛ utgarðꝛ. hæẏrt heꝼi ek at þ͛ haꝼið kviſat millu̅
ẏða at ek væra ekki litill maðꝛ vextí. en̅ ſia ſk̅o þ͛ þar ſtærrí m̅n eꝼ þ͛ komit i utgarð.
nu mun ek raða ẏðꝛ heilræði. lti þ͛ ekkí ſtoꝛlega ẏꝼ͛ ẏðꝛ ekki munu hirðm̅n