þinar trua at hann mun æigi liuga nu hið ꝼẏrſta ſinn er allꝺꝛi laug ꝼẏʀ þa mælti Gangleri her mun ek
ſtanꝺa ok hlẏða eꝼ nokkur oꝛlauſn ꝼæz þeſſa malſ enn að oðꝛum koſtí kalla ek ẏðꝛ vera
ẏꝼerkomna eꝼ þer kunnut æigi ſegia þat er ek ſpẏr þa mælti þriðí Auðſẏnt er nu at hann vill þersi
tiðinꝺi vita þo at oſſ þikki æigi ꝼagrt at ſegia
Enn þat er upphaꝼ þeſſa malſ að aku þoꝛr ꝼoꝛ með haꝼra ſína ok reið ok með honum ſa áſſ
er loki heiter koma þeir at kvellꝺi til æinſ bonꝺa ok ꝼa þar að natt ſtað ok um kvellꝺit
tok þoꝛr haꝼra ſina ok ſkar baða epter þat voro þeir ꝼlegner ok boꝛner til ketilſ enn er ſoðit var þa ſettiz þoꝛr
til natt verðar þoꝛr bauð til matar með ser buanꝺanum ok konu hans ok boꝛnum þeiꝛa ſonr buanꝺa
het þialꝼí enn rǫſkva ꝺotter þa lagðí þoꝛr haꝼrſtǫkurnar utar ꝼra ellꝺínum ok mælti at bonꝺinn
ok heíma menn hans ſkẏllꝺu kaſta a haꝼr ſtokuna bæínunum þialꝼi ſon bonꝺa hellt a
lær legg haꝼrſenſ ok ſprettí a kniꝼí ſinum ok braut til mergiar þoꝛr ꝺvalðiz þar um nottina
enn i ottu ꝼyrir ꝺag ſtoð hann upp ok klæꝺꝺí ſik tok hamarenn míǫllní bra upp ok vigði haꝼrſtokurnar
ſtoðu þa upp haꝼrarner var þa annaʀ halltr eꝼtra ꝼætí þat ſa þoꝛr ok talði at husbonꝺinn
eða hans hion munꝺi æigi ſkẏnſamlegha haꝼa ꝼarið með beínum haꝼrſenſ kenner hann að brotinn var
lær leggrínn æigi þarꝼ langt ꝼra því at ſegia vita megu þat megu þat aller hverſu hræꝺꝺꝛ bonꝺinn
munꝺi verða er hann ſa at þoꝛr let ſiga bꝛẏnnar oꝼan ꝼyrir augun enn þat er ſa augnanna þa hugðiz hann
ꝼalla munꝺu ꝼyrir ſionínni æínní ſaman hann herði henꝺꝛnar a hamar ſkaptínu sua at hvitnuðu
knuarner en bonꝺinn gioꝛði ſem von var ok oll hionín kolluðu akaꝼlega baðu ser ꝼriðar buðu
at ẏꝼerbot allt þat er þau áttu enn er hann ſa ræzlu þeira þa gekk aꝼ honum moꝺꝛinn ok ſeꝼaðiz hann Ok
tok aꝼ þeim i ſætt bǫꝛn þeira þialꝼa ok rǫſku ok gioꝛðuz þau þa ſkẏllꝺer þionoſtu menn hans ok ꝼẏlgia
þau honum iaꝼnan ſiðan let hann þar epter haꝼra en bẏriaði ꝼerðina auſtr i iotun heima Ok
allt til haꝼſenſ ok þa ꝼoꝛ hann ut ẏꝼer haꝼít þat hið ꝺiupa enn er hann kom til lanꝺz þa gekk upp ok
með honum lokí þialꝼi ok roſkva þa er þau hoꝼðu litla hrið gengít þa varð ꝼyrir þeim moꝛk ſtoꝛ
gengu þau þann ꝺag allan til mẏrkrſ þialví var allra manna ꝼothvataztr hann bar kẏl þoꝛſ
enn til viſta var æigi gott þa er mẏrkt var oꝛðit leituðu þeiꝛ ser til nattſtaðar ok ꝼunꝺu ꝼyrir ser ſkala
nokkurn miǫg mikínn voꝛu ꝺẏ a enꝺa ok iambꝛeiðar ſkalanum þar leituðu þeir ser nattbolſ
enn um miꝺía nott varð lanꝺſkialꝼtí mikill gekk ioꝛðín þeim unꝺer ſkukkum ok ſkalꝼ
huſið þa ſtoð þoꝛr upp ok het a >lagſ m enn ſína ok leituðuz ꝼẏrer ok ꝼunꝺu aꝼ huſ til hægri hanꝺar
í míðíum ſkalanum ok gengu þannig ſettiz þoꝛr i ꝺẏrnar enn ǫnnur þau voro innar í ꝼra honum
ok voro þau hræꝺꝺ enn þoꝛr hellt hamarſkaptínu ok hugði at veria ſik þa hæẏrðu þꜹ
ẏm mikinn ok gnẏ en er kom að ꝺagan þa gekk þoꝛr ut ok ſíer mann hvar la ſkamt ꝼra
honum i ſkogínum ok var ſa æigi litill hann ſvaꝼ ok hraut ſterklega þa þottiz þoꝛr ſkilia hvat lætum