39.
Sól ek sá, sanna dagstjǫrnu, drúpa dynheimum í, en Heljar grind heyrðak annan veg þjóta þungliga. | Solen jeg så, den sande dagstjærne, lude i susningens verden; men Hels dör hørte jeg til den anden side knirke tungt. |
[status: published]
in progress