Frýrat oss í ári
innþrœnzk, þótt lið minna,
— gǫrt hugðak svá — snertu
snotr mær, konungs væri.
Brúðr mun heldr at háði
hafa drótt, þás framm sótti,
— fold ruðum skers — ef skyldi,
skeggi, aðratveggju.
Snotr innþrœnzk mær frýrat oss snertu í ári, þótt lið konungs væri minna; hugðak svá gǫrt. Brúðr mun heldr hafa at háði drótt, þás sótti framm skeggi, ef aðratveggju skyldi; ruðum fold skers.
The wise inner-Trøndelag maiden does not reproach us for our effort in a hurry, although the king’s force was less; I thought so decidedly. The woman will rather hold in derision the company that lunged forward with their beards, if she should [deride] one or the other; we reddened the land of the skerry [SEA].