Ísls ch. 133

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Spyr Sighvatur enn um ferðina Sturlu og lét sér margt um finnast en Már kvað hann gerst mundu vita. Þá tók Sighvatur til orða: Hve lengi mun haldast ofsi sjá hinn mikli er Sturla hefir umfram alla frændur vora? Már svarar: Það þykir líklegt að lengi haldist fyrir þínar sakir og annarra frænda yðvarra göfugra. En þó muntu slíku næst geta bóndi og vildi eg heyra hvers þú gætir til eða hversu þér segði hugur um þetta. Sighvatur svarar: Ekki kann eg til slíks að sjá en fá eru óhóf alllangæ. En þó má vera að þetta sé langætt ef hann drepur eigi fæti fyrr en ef hann drepur þá mun hann drepa eigi sem minnst. Slíkt var tal þeirra Más. Sighvatur kom til Sauðafells um hádegisskeið og var lagið hægindi undir höfuð honum í þverpallshorni og talaði Solveig við hann. Sighvatur spurði hana að ferðum Sturlu og erindum í fjörðuna vestur en Solveig kvað honum það mundu eigi ókunnara en sér. Þá var sagt inn að menn tveir riðu hvatlega neðan frá Leiðarhólmi. Þótti mönnum líkast að vera mundi Sturla og svo var. Og þegar er hann kom á bæinn gekk hann til föður síns og fagnaði honum og settist niður að fótum honum. Sighvatur spurði hann að ferðum hans og erindum í fjörðuna en Sturla lét sér fátt um finnast. Sighvatur var styggur í talinu og sagði það eitt erindi verið mundu hafa er vera mundi verra en ekki. Sturla kvað hann það eigi mundu vita. Spratt hann þá upp og gekk út, kom inn aftur og settist í sama stað. Sighvatur tók þá til orða: Ætlar þú suður um land? Sturla svarar: Mælt hefi eg það. Þar hefir þú illt erindi er þú ætlar að deila um fé Kols, segir Sighvatur, því að þar er það fé er margur mun stórt illt af hljóta því að illa er fengið. Þá svarar Sturla: Sé eg það fé er eg ætla að eigi muni betra af hljótast. Hvert er það? segir Sighvatur. Það er fé Snorra bróður þíns, segir Sturla. Fyrr mun þér það bera en þetta, segir Sighvatur. Eftir þetta ríða þeir feðgar út á Eyri til Páls prests og fundu þar Böðvar frá Stað. Vildi Sighvatur fá Hvammsland af honum til handa Svertingi Þorleifssyni en Sturla mælti heldur í móti og fékk Sighvatur það ekki af Böðvari. En Sturla bað hann þá til ferðar með sér suður um land og hétu þeir Sturla bræður honum báðir að fara með honum. Sighvatur fór heim norður eftir það en Sturla dró lið saman. Þá er fjarðamenn komu vestan fór hann fyrst til Borgarfjarðar og dró þar lið saman. Kom þá Böðvar til móts við hann með mikla sveit manna. Riðu þeir suður á Bláskógaheiði og höfðu þrjú hundruð manna. En er þeir komu suður undir Hrafnabjörg kom þar á mót þeim sendimaður Gissurar og segir að þeir voru sáttir, Kolur, Björn og Ormur, og segja að Sturla þyrfti ekki til að koma, báðu hann aftur hverfa ef honum líkaði það. Sturla kallaði til sín trúnaðarmenn sína og spyr hvað þá skal að hafa en flestir viku til hans ráða. Sturla kvað Sunnlendinga ekki skyldu vísa sér sem hjörð í haga hverigri lausung sem þeir slá á sig. Síðan segir Sturla mönnum sínum að þeir mundu nær gangast áður hann hyrfi aftur. Sendi hann þá menn til Gissurar að hann skyldi finna hann að Apavatni.