Hrólf ch. 2

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Þat var einn morgin snimma, at karlinn Vífill vaknar við ok
mælir: "Margt er kynligt á ferð ok flug, ok miklar fylgjur ok
máttugar eru hingat komnar í eyna. Standið upp, Hálfdanar
synir, Hróarr ok Helgi, ok haldið ykkr í skógarrunnum mínum í
dag."

Þeir hlupu í skóginn. Nú fór þetta eptir því, sem karl gat
til, at sendimenn Fróða konungs kómu á eyna ok leita þeira
hvarvetna, sem þeim kemr í hug, ok finna hvergi sveinana.
Þeim sýnist karl vera heldr skuggaligr, fara þó í burt við
svá búit ok segja konungi, at þeir kunni þá ekki at finna.

"Illa munu þér leitat hafa," segir konungr, "ok er karl þessi
margkunnugr, ok farið nú í stað aptr sömu leið, svá at karl
verði síst við búinn til at bregða þeim undan, ef þeir eru
þar."

Þeir verða nú at gera svá, sem konungr bauð, fara nú aptr í
annat sinn til eyjarinnar.

Karl mælti við sveinana: "Ekki er ykkr til setu búit, haldið
til skógar sem skjótast."

Sveinarnir gerðu svá. Eptir þat þustu konungsmenn at ok
báðust rannsóknar, ok lætr karl allt opit fyrir þeim standa,
ok finna þá hvergi um eyna, hvar sem þeir leita, ok fara svá
aptr við svá búit ok segja konungi.

Fróði konungr segir: "Nú skal ekki með laufsegli lengr fara
at við þenna karl. Skal ek fara sjálfr til eyjarinnar þegar á
morgin," ok svá var nú gert, at konungr fór sjálfr.

Karl vaknar ok heldr mæðiliga ok sér nú enn, at skjótt muni
verða til ráða at taka. Hann mælti við þá bræðr: "Þit skuluð
kannast við, ef ek kalla hátt Hopp ok Hó, hunda mína. Hlaupið
þá til jarðarhúss ykkar ok hafið þat at marki, at þá mun ekki
friðr kominn í eyna, ok forðið þit ykkr þar, því at Fróði,
frændi ykkar, er nú sjálfr í leitinni, en hann leitar eptir
lífi ykkar með alls kyns vígvélum ok brögðum, ok sé ek nú
ekki, hvárt ek mun geta haldit ykkr."

Karl ferr þá til strandar, ok er þá komit konungsskipit. Hann
lætr sem hann sjái þat eigi ok læst skima at fé sínu svá
hvatliga, at hann lítr aldri til konungs né manna hans.
Konungr býðr mönnum sínum at handtaka karl, ok svá var gert,
ok var hann leiddr fyrir konung.

Konungr mælti: "Þú ert mikill bragðakarl ok mjök slægligr.
Segðu mér, hvar konungssynir eru, því at þat veistu."

Karl segir: "Heilir svá, herra, haldið mér ekki, því at
vargrinn vill rífa í sundr fé mitt."

Karl kallar þá hátt: "Hoppr ok Hó, hjálpið fénu, fyrst ek má
ekki forða því."

Konungr mælti: "Hvat kallar þú nú?"

Karl segir: "Hundar mínir heita svá, en leiti þér nú, herra,
sem yðr líkar, en ekki vænti ek þess, at konungssynir finnist
hér, ok mjök undrar mik, at þér ætlið, at ek muni halda
mönnum fyrir yðr."

Konungr sagði: "Þú ert víst bragðakarl, en ekki munu þeir þó
í öðru hirðast mega upp frá þessu, þótt þeir hafi hér áðr
verit, ok væri makligt, at þú værir af lífi tekinn.

Karl segir. "Þér eigið þat nú undir yðr. Hafi þér þá heldr
örendi átt í eyna, heldr en at fara svá búnir."

Konungr sagði: "Eigi kann ek at láta drepa þik, en þó ætla
ek, at þat sé misráðit."

Ferr konungr nú heim við svá búit. Karl hittir nú sveinana ok
segir nú, at þeir megi eigi lengr þar vera. "Vil ek senda
ykkr til Sævils, mágs ykkar, ok munuð þit verða frægir menn,
ef þit lifið lengi."