Hrólf ch. 3

The new edition is either unpublished or unavailable. The following is taken from an old edition (Skj where relevant):

Hróarr var þá tólf vetra, en Helgi tíu. Hann var þó þeira
meiri ok fræknari. Þeir fara nú í burt, ok nefnist annar
þeira Hamr, en annarr Hrani, hvar sem þeir kómu eða fundu
menn at máli. Sveinar þessir kómu til Sævils jarls ok váru
þar viku, áðr en þeir ræddu um þarvist sína við jarl.

Hann sagði: "Lítit mannkaup ætla ek í ykkr vera, en ekki
spara ek mat við ykkr um stundarsakir."

Þar eru þeir um hríð ok eru heldr ódælir. Ekki verðr þat
vitat, hvaða mönnum þeir eru eða ætt þeira. Ekki grunar jarl
þá, enda gera þeir honum engan kunnugleika um hagi sína.

Þat segja sumir menn, at þeir muni með geitum vera fæddir, ok
dára þá, því at þeir váru jafnan í kuflum ok tóku aldri ofan
kuflshöttuna, ok ætluðu þat margir, at þeir mundu hafa geitr.
Þeir eru þar upp á þriðja vetr.

Ok eitthvert sinn býðr Fróði konungr Sævil jarli til veislu,
ok er honum þar helst grunr á, at hann muni. halda sveinana
fyrir tengda sakir. Jarl býst nú til ferðar ok er fjölmennnr.
Sveinarnir bjóðast til at fara með honum. Jarl kvað þá eigi
fara skyldu. Signý, kona jarls, var ok í ferðinni. Hamr fær
sér eitt ótamit trippi at ríða, er Helgi var reyndar, hleypir
nú eptir liðinu ok horfir aptr til hala ok lætr sér alla vega
heimskliga. Hrani, bróðir hans, fær sér reiðskjóta annan eins
ok horfir réttleiðis. Jarlinn sá nú til, at þeir fara eptir
sér ok fá eigi ráðit við reiðskjótana, hlupu flókatrippin
aptr ok fram undir þeim, ok rekr ofan kuflhöttinn af Hrana.

Þetta getr at líta Signý, systir þeira, ok kennir hún þá
þegar ok grætr mjök sárt. Jarl spyrr, hví hún gráti. Hún kvað
þá vísu:

"Öll er orðin

ætt Skjöldunga,

lofðungs Lundar,

at limum einum;

bræðr sá ek mína

á berum sitja

en Sævils rekka

á söðluðum."

Jarl segir: "Mikil tíðendi, ok lát eigi upp koma."

Hann reið þá aptr til þeira ok bað þá aptr dragast, segir
mikla smán at þeim í góðra manna föruneyti. Váru þá
sveinarnir báðir gangandi. En því mælti hann svá, at hann sá
við, svá at eigi mátti af hans orðum ráða, hvaða sveinar þeir
væri. Þeir skotta nú við utan ok vilja ekki aptr snúa at
heldr ok ríða nú í síðara lagi. Koma þeir nú til veislunnar
ok hlaupa aptr ok fram eptir höllinni.

Ok eitt sinn berr þá þar at, sem Signý, systir þeira, var.
Hún mælti til þeira heldr lágt: "Verið ekki í höllinni, því
at lítill er þroski ykkarr."

Þeir gefa ekki gaum at því. Fróði konungr hefr uppi þat mál,
at hann vill láta leita at sonum Hálfdanar konungs, ok segist
þeim munu mikinn sóma veita, sem sér kann at segja til þeira.

Völva ein var þar komin, sem Heiðr hét. Hana bað Fróði
konungr at neyta listar sinnar ok vita, hvat hún kynni at
segja til sveinanna. Gerði hann þá gilda veislu í móti henni
ok setti hana á seiðhjall einn háan.

Konungr spyrr þá, hvat hún sæi til tíðenda, "því at ek veit,"
sagði hann, "at nú mun margt fyrir þik bera, ok sé ek nú
mikla gæfu á þér, ok svara mér sem skjótast, seiðkona."

Hún slær þá í sundur kjöptunum ok geispar mjök, ok varð henni
þá ljóð á munni:

"Tveir eru inni,

trúi ek hvárigum,

þeir er við elda

ítrir sitja."

Konungr mælti: "Hvárt eru þat sveinarnir eða þeir, sem þeim
hafa bjargat?. Hún svarar:

"Þeir, er í Vífilsey

váru lengi

ok hétu þar

hunda nöfnum,

Hoppr ok Hó"

Ok í því kastaði Signý til hennar gullhringi, Hún varð glöð
við sendinguna ok vill nú af bregða. "Hví varð nú svá?" sagði
hún, "ok er þetta lygð ein, er ek segi, ok villist nú mjök
spádómr minn allr."

Konungr mælti: "Þik skal pína til sagna, ef þú vilt eigi
þiggja it besta, ok veit ek nú eigi gerr en áðr í svá miklu
fjölmenni, hvat þú segir, eða hví er Signý ekki í sæti sínu,
ok kann vera, at hér ráði vargar með úlfum."

Konungi var sagt, at Signý væri sjúk orðin af reyk þeim, sem
af ofninum legði.

Sævill jarl biðr hana sitja upp ok bera sik hraustliga, -"því
at margt kann at verða sveinunum til lífs, ef þat á til at
vilja, ok láttu sem síst finna á þér, hvat sem þér þykkir,
því at vér megum ekki at hafast at svá búnu at hjálpa þeim."

Fróði konungr herðir nú at seiðkonu fast ok biðr hana segja
it sanna, ef hún skuli ekki pínd verða. Hún gapir þá mjök, ok
verðr erfiðr seiðrinn, ok nú kvað hún vísu:

"Sé ek, hvar sitja

synir Hálfdanar,

Hróarr ok Helgi,

heilir báðir;

þeir munu Fróða

fjörvi ræna, -

nema þeim sé fljótt fyrirfarit, en þat mun eigi verða," sagði
hún. Ok eptir þetta stiklar hún ofan af seiðhjallinum ok
kvað:

"Ötul eru augu

Hams ok Hrana,

eru öðlingar

undra djarfir."

Eptir þat hlupu sveinarnir út ok til skógar með mikilli
hræðslu. Kenndi Reginn, fóstri þeira, þá ok þótti mikit um.
En þat heilræði kenndi völvan þeim, at þeir skyldi forða sér,
þá hún hljóp utar eptir höllinni. Ok nú biðr konungr menn upp
spretta ok leita eptir þeim. Reginn slökkr nú öll ljósin í
höllinni, ok heldr nú maðr á manni, því at sumir vildu, at
þeir kæmist undan, ok með þetta kómust þeir til skógar.

Konungr mælti: "Nærri gengu þeir nú, ok munu hér vera margir
í ráðum ok brögðum með þeim, ok grimmliga skal þessa hefna,
þegar tóm er til. En drekka munum vér nú mega kveldlangt, því
at þeir munu því hafa fegnir orðit, at þeir hafa í burt
komist, ok munu nú fyrst leita at forða sér.

Reginn gengr at byrla mönnum ok bar á þá ölit með ákafa ok
margir aðrir með honum, vinir hans, svá at þar fell hverr um
þveran annan niðr sofandi.