Flýði fylkir reiði
framr þjóðkonungs ramma;
stǫkk fyr auðvin okkrum
armsvells hati gellir.
Létat Nóregs njóta
nýtr þengill gram lengi;
hann rak Svein af sínum
sókndjarfr fǫðurarfi.
Framr fylkir flýði ramma reiði þjóðkonungs; hati armsvells, gellir, stǫkk fyr auðvin okkrum. Nýtr þengill létat gram njóta Nóregs lengi; sókndjarfr rak hann Svein af fǫðurarfi sínum.
The outstanding leader [Sveinn Álfífuson] fled the mighty fury of the nation’s king [Magnús]; the hater of arm-ice [SILVER > GENEROUS MAN], the howler, bolted from our treasure-friend [GENEROUS RULER = Magnús]. The worthy prince did not let the lord enjoy Norway for long; daring in attack, he drove Sveinn from his father’s legacy.
[3] okkrum ‘our’: This dual form is secured by the skothending with stǫkk, but it is not obvious with whom Arnórr would pair himself when speaking of Magnús as his ‘treasure-friend’ (auðvin(r)), unless it is Gellir (see below).
Pronouns and determiners: First person
sing. | dual | pl. | |
---|---|---|---|
N A G D | ek mik mín mér | vit okkr okkar okkr | vér oss vár oss |