Heyr á uppreist orða,
ótvínn konungr, mína!
Gaf mér gull it rauða
gramr; vas þat fyr skǫmmu.
Saddir ǫrn, ok eyddir
ǫrum blámanna fjǫrvi;
gall styrfengins stillis
strengr; vas þat fyr lengra.
Ótvínn konungr, heyr á uppreist orða mína! Gramr gaf mér it rauða gull; þat vas fyr skǫmmu. Saddir ǫrn, ok eyddir fjǫrvi blámanna ǫrum; strengr styrfengins stillis gall; þat vas fyr lengra.
Unwavering king, hear the improvement of my poetry! The ruler gave me red gold; that was recently. You satiated the eagle, and destroyed the lives of dark men with arrows; the bowstring of the battle-fit lord resounded; that was longer ago.
[3] Gaf mér gull it rauða: gæddir gull rauðan Flat; rauða: vafða H
[3] it rauða gull ‘red gold’: Lit. ‘the red gold’. It vafða gull ‘the wound gold’ (so H) restores the internal rhyme, but that reading is clearly secondary and must have been inspired by st. 1/6 above.