Sín óðǫl mun Sveini
sóknstrangr í Kaupangi,
þars heilagr gramr hvílir,
— hanns ríkr jǫfurr — banna.
Ætt sinni mun unna
Ôláfr konungr hôla
(Ulfs þarfat þar arfi)
alls Nóregs (til kalla).
Sóknstrangr í Kaupangi, þars heilagr gramr hvílir, mun banna Sveini óðǫl sín; hanns ríkr jǫfurr. Ôláfr konungr mun hôla unna ætt sinni alls Nóregs; arfi Ulfs þarfat kalla til þar.
The battle-strong one in Trondheim, where the holy ruler rests, will refuse Sveinn his [Óláfr’s] ancestral properties; he is a mighty prince. King Óláfr will certainly grant his kin all Norway; Úlfr’s heir [= Sveinn] need not make a claim there.
[6] Ôláfr ‘Óláfr’: The internal rhyme (l- : -l-) warrants the form láfr rather than Óláfr here (see Note to st. 5/8 above).