Sín óðǫl mun Sveini
sóknstrangr í Kaupangi,
þars heilagr gramr hvílir,
— hanns ríkr jǫfurr — banna.
Ætt sinni mun unna
Ôláfr konungr hôla
(Ulfs þarfat þar arfi)
alls Nóregs (til kalla).
Sóknstrangr í Kaupangi, þars heilagr gramr hvílir, mun banna Sveini óðǫl sín; hanns ríkr jǫfurr. Ôláfr konungr mun hôla unna ætt sinni alls Nóregs; arfi Ulfs þarfat kalla til þar.
The battle-strong one in Trondheim, where the holy ruler rests, will refuse Sveinn his [Óláfr’s] ancestral properties; he is a mighty prince. King Óláfr will certainly grant his kin all Norway; Úlfr’s heir [= Sveinn] need not make a claim there.
[4] jǫfurr: konungr FskBˣ
[4] jǫfurr (m. nom. sg.) ‘prince’: Can also be part of the subject in the first cl.: sóknstrangr jǫfurr ‘the battle-strong prince’ (so Skj B; ÍF 28; ÍF 29). However, if ll. of this type (Type A2k Verbal Even) contain a parenthetic cl., the sentence boundary falls after metrical position 4, not after position 2 (see Gade 1995a, 122-3; NN §§892).