Sá, er óðinn skal vandan velja,
velr svá mörg í kvæði að selja
hulin fornyrðin; trautt má telja;
tel eg þenna svá skilning dvelja.
Vel því að hier má skýr orð skilja,
skili þjóðir minn ljósan vilja;
tal óbreytiligt veitt að vilja;
vil eg, að kvæðið heiti Lilja.
Sá, er skal velja vandan óðinn, velr að selja í kvæði svá mörg hulin fornyrðin; trautt má telja; tel eg, þenna dvelja skilning svá. Því að hier má vel skilja skýr orð, skili þjóðir ljósan vilja minn, óbreytiligt tal veitt að vilja; eg vil, að kvæðið heiti Lilja.
He who must execute the elaborate poem chooses to put into the verse so many obscure archaisms one can hardly count them; I say that he thus impedes understanding. Because one here can understand clear words well, let people understand my transparent intent, this ordinary speech given freely; I desire that the poem be called ‘Lilja’.
[8] að: so 99a, 622, 713, 705ˣ, ‘et’ Bb, om. Vb, 41 8°ˣ, 4892