Anon Lil 73VII/8 — dauðinn ‘death’
Reknir brott í dauðans drukknan
drepnir menn, er þar skulu brenna,
gnísta tennr í fýlu og frosti;
fjandr í kring um búka standa.
Brigsli og hróp er að gjörvum glæpum,
grimmlig sótt í myrkri og ótta;
eingi er ván á öðru en pínu,
eilíf nauð, en kvikr er dauðinn.
Drepnir menn, er þar skulu brenna, reknir brott í drukknan dauðans, gnísta tennr í fýlu og frosti; fjandr standa í kring um búka. Er brigsli og hróp að gjörvum glæpum, grimmlig sótt í myrkri og ótta; er eingi ván á öðru en pínu, eilíf nauð, en dauðinn er kvikr.
Slain men, who there must burn, driven away to the drowning of death, gnash their teeth in foulness and frost; devils stand in a ring around their bodies. There is scoffing and hooting at their committed sins, hideous grief in darkness and terror; there is no hope of anything other than torment, eternal distress, and death is alive.
readings
[8] dauðinn: dauði 622, Vb, 41 8°ˣ, 4892, ‘d[...]i’ 713
notes
[8] kvikr er dauðinn ‘death is alive’: The phrase echoes a famous sentence from the Moralia in Job of Gregory the Great, quoted in numerous medieval descriptions of hell: Fit ergo miseris mors sine morte, finis sine fine, defectus sine defectu, quia et mors uiuit et finis semper incipit, et deficere defectus nescit ‘For those wretched men there will be death without death, an end without end, a decline without cease, because death lives, and the end is always beginning, and the decline knows no cessation’ (Adriaen 1979, 528 [9.66]).