Anon Lil 42VII/2 — gráta ‘weep’
‘Þystir hann og er fölr af föstum,
firriz hlátr, en kann að gráta;
mæðiz hann og er móður sinnar
mjólku fæddr, en reifum klæddiz.
Finn eg þó, að í slíku sannar
sjálf náttúran, manndóm váttar;
fýsir mig því framm að æsa
flein ódygðar honum að meini.
‘Þystir hann og er fölr af föstum, firriz hlátr, en kann að gráta; hann mæðiz og er fæddr mjólku móður sinnar en klæddiz reifum. Þó finn eg, að sjálf náttúran sannar í slíku, váttar manndóm; því fýsir mig að æsa framm flein ódygðar að meini honum.
‘He thirsts and is pale from fasts, avoids laughter, but knows how to weep; he grows weary and is fed with the milk of his mother and was clothed in swaddling clothes. And yet I find that nature itself gives proof in such a thing, attests to his humanity; therefore I long to shoot forward the dart of faithlessness to his harm.