Nú skulum gǫfgan geisla
guðs hallar vér allir,
ítr þanns Óláfr heitir,
alstyrkan vel dyrka.
Þjóð veit hann und heiða
hríðblôsnum sal víða
— menn nemi môl, sem innik,
mín — jartegnum skína.
Nú skulum vér allir dyrka vel gǫfgan geisla guðs hallar, alstyrkan, þanns heitir ítr Óláfr. Þjóð veit hann skína jartegnum víða und hríðblôsnum sal heiða; menn nemi môl mín, sem innik.
Now we all should honour well the splendid light-beam of God’s hall [HEAVEN > = Óláfr], the all-strong one, who is called glorious Óláfr. People know he shines with miracles widely beneath the storm-blown hall of heaths [SKY/HEAVEN]; may men understand my words as I tell them.
[1] nú skulum ... geisla ‘now we should ... beam’: The skothending depends on hearing the s of skulum together with nu (‘nus-’) to rhyme with geis-, a reminder that skaldic poetry was meant for the ear, not the eye.