Hætt vas hvert, þats átti,
hvarf, Guðrøðar arfi;
lǫnd vann lofðungr Þrœnda
Lǫgmanni þar bannat.
Nýtr fekk nesjum útarr
naðrbings tǫpuð finginn
Egða gramr, þars umðu,
ungr, véttrima tungur.
Hvert hvarf, þats arfi Guðrøðar átti, vas hætt; lofðungr Þrœnda vann bannat Lǫgmanni lǫnd þar. Nýtr ungr gramr Egða fekk finginn tǫpuð naðrbings útarr nesjum, þars tungur véttrima umðu.
Every hiding place that Guðrøðr’s heir [= Lǫgmaðr] had was hazardous; the ruler of the Þrœndir [NORWEGIAN KING = Magnús] refused Lǫgmaðr lands there. The bountiful young lord of the Egðir [NORWEGIAN KING = Magnús] captured the destroyer of the snake-lair [GOLD > GENEROUS MAN] off the headlands, where tongues of hilts [SWORDS] were wailing.
[2] ‑røðar: ‑røðr E
[2] arfi Guðrøðar ‘Guðrøðr’s heir [= Lǫgmaðr]’: Guðrøðr crovan ‘Little-hand’ was the son of Haraldr svarti ‘the Black’ of Islay. He fought at the battle of Stamford Bridge in 1066 alongside Haraldr harðráði Sigurðarson of Norway, escaped to the Isle of Man and later became king of the Hebrides, Man and parts of Ireland. He died of illness in 1095 (see Munch 1860, 50-9).