Þagnar sætan signuð;
sonr hennar rieð þenna
fylla framburð allan
fríð sannindi þannin:
‘Það vitni ber eg brúði
bjart og gott,’ kvað dróttinn,
‘áðr sem mín bar móðir;
mær hefir satt að kæra.’
Signuð sætan þagnar; sonr hennar rieð fylla allan þenna framburð, fríð sannindi, þannin: ‘Það vitni, bjart og gott, ber eg brúði,’ kvað dróttinn, ‘sem móðir mín bar áðr; mær hefir satt að kæra.’
The blessed lady falls silent; her son did validate this entire statement, the splendid truth, thus: ‘That witness, bright and good, I bear about the woman,’ said the Lord, ‘which my mother bore before; the maiden has a true [cause] for complaint [lit. to complain].’
[6] gott ... dróttinn: The internal rhyme (-ott : -ótt-) is skothent rather than aðalhent, but it probably indicates the instability of the length of the vowel preceding the consonant cluster -tt. It is unclear whether the [o:] has been already shortened to [o], and here and elsewhere the length has been retained graphemically as <ó> in dróttinn ‘Lord’.