Stýrðu, Andréas, orðum
yfirskínandi, mínum,
ást, því að eg vil treysta
jafnan þínu nafni,
því að Máríu meyjar
móður guðs í óði
enn vilda eg inna
jartegn firum bjarta.
Andréas, yfirskínandi ást, stýrðu orðum mínum, því að eg vil jafnan treysta nafni þínu, því að eg vilda enn inna firum bjarta jartegn Máríu meyjar, móður guðs, í óði.
Andrew, radiant [lit. over-shining] love, guide my words, because I will always trust in your name, because I would like yet again to tell men about a bright miracle of the Virgin Mary, mother of God [= Mary], in poetry.
[2, 3] yfirskínandi ást (f. nom. sg.) ‘radiant [lit. over-shining] love’: This is a form of address to S. Andrew (so Sperber 1911, 56; NN §1674; Schottmann 1973, 68 n. 10; Wrightson). Skj B interprets the phrase as a dat. instr. (‘with radiant love’), which is awkward, because stýra ‘guide’ already has a dat. object (orðum mínum ‘my words’). See also Mv I 2/1: inn æsti ástvin guðs ‘noblest bosom friend of God’, i.e. ‘S. Andrew’. For the invocation to Andrew, see Introduction above.