Vitjar veglig sæta
virktafríð um síðir
sinn elskuga sannan,
— svá spyrr — er var fyrri:
‘Hví vartu svá, hirtir,
hverflyndr, að við fyndumz,
mjög reynir þú, manna,
mín, unnustu þína.’
Veglig, virktafríð sæta vitjar um síðir sannan elskuga sinn, er var fyrri; spyrr svá: ‘Hirtir manna, hví vartu svá hverflyndr mín, að við fyndumz? Þú reynir unnustu þína mjög.’
The magnificent, very beautiful woman finally visits her true lover, the one who was [her lover] before; she asks thus: ‘Chastiser of men [RULER], why were you so fickle to me concerning the fact that we two should meet? You test your beloved very much.’
[1] sæta ‘woman’: See Note to 6/2 above. Kahle (1898, 102) suggests that the word could have been used here in its original meaning ‘grass-widow’, but that is unlikely in view of the high frequency with which this term occurs in this poem and elsewhere.