Fótr hnögg föðurins sæta;
fagnaðr jókz af magni
oss, þvíað vára* vissi
valdr breyskleika aldar.
Neitar nafn fyr ótta
nauðigur sitt dauðans;
orð guðs — ambátt spurði —
angrs varð framm að ganga.
Fótr föðurins sæta hnögg; fagnaðr jókz oss af magni, þvíað valdr aldar vissi vára* breyskleika. Nauðigur neitar sitt nafn fyr ótta dauðans; ambátt spurði; orð guðs angrs varð að ganga framm.
The foot of the beloved father stumbled; joy was increased mightily for us, because the ruler of mankind [= God (= Christ)] knew our frailties. Reluctant, he denies his name out of fear of death; the maidservant asked; the word of God’s sorrow [i.e. Christ’s sad prediction] had to be fulfilled.