Anon Pét 35VII/7 — enda ‘end’
Lítilæti fann flýtir
fyst, það er horfa lystir
höfði að jörð og hafði,
himiríkis, kvöl slíka.
Skínn fyr skuggsjón hreinni
skuggalausa* huggan
andi hans, án enda,
eilífr, að guð hlífir.
Flýtir himiríkis fann fyst lítilæti, það er lystir horfa höfði að jörð, og hafði slíka kvöl. Skuggalausa* huggan skínn fyr hreinni skuggsjón, eilífr andi hans, að guð hlífir án enda.
The promoter of heaven [APOSTLE = Peter] first found that humility, by which he desires to turn his head to the earth, and he had such a torment. [This] shadow-free consolation shines before a pure mirror, his eternal soul which God protects without end.
notes
[7-8] eilífr andi hans, að guð hlífir án enda ‘his eternal soul which God protects without end’: Both Finnur Jónsson and Kock merely paraphrase l. 8: Skj B, om at den evige gud beskytter (os) ‘that the eternal God may protect (us)’; NN §1738 evigt är hos Gud vårt skydd ‘is eternally with God our protection’. Að is more likely the rel. particle here (cf. Kahle 1898, 111; sts 10/8, 11/6, 36/4, and Notes). That að might alternatively introduce an appositive cl., and andi might be a scribal error for anda (dat. sg.) is a more remote possibility (= að eilífr guð hlífir anda hans án enda ‘[the consolation ...] that eternal God protects his soul without end’).