‘Fel eg nú, frú mín sælust,’
fljóð mælir svá rjóðast,
‘lífs orðinnar æfi
enda þier á hendi.
Gangi öll, þó að illa
eg hafi gjört að segja,
málin, meyja heilög,
mín að vilja þínum.’
‘Nú fel eg, sælust frú mín,’ svá mælir rjóðast fljóð, ‘enda lífs orðinnar æfi á hendi þier. Gangi öll málin mín, heilög meyja, að vilja þínum, þó að eg hafi gjört illa að segja.’
‘Now I commend, my most blessed lady,’ thus speaks the most blushing woman, ‘the end of my life’s spent days into your hands. May all my matters, holy Virgin, proceed according to your will, even though I have told a terrible tale [lit. spoken ill].’
[1, 3-4] fel eg, sælust frú mín, ... enda lífs orðinnar æfi á hendi þier ‘I commend, my most blessed lady, ... the end of my life’s spent days into your hands’: This recalls the last words of Christ according to Luke (Luke XXIII.46): Pater, in manus tuas commendo spiritum meum ‘Father, into your hands I commend my spirit’.