Anon Heil 13VII/3 — lofaður ‘the praised’
Dásemd er, það er drottinn lýsir;
Díónísíus tók að rísa
lofaður upp og hielt á höfði
hratt rennandi mílur tvennar.
… hvíla var miskunn
... þar er hann liggja vildi
... †allg†
... drottins hallar.
Dásemd er, það er drottinn lýsir; lofaður Díónísíus tók að rísa upp og hielt á höfði, rennandi hratt tvennar mílur. … hvíla var miskunn ... þar er hann vildi liggja ... †allg† drottins hallar.
Marvellous is that which the Lord shows; the praised Dionysius began to rise up and held his head running fast two miles. … to rest was mercy ... where he wanted to lie ... of the Lord’s hall.
notes
[2-4] lofaður Díónísíus tók að rísa upp og hielt á höfði rennandi hratt tvennar mílur ‘the praised Dionysius began to rise up and held his head running fast two miles’: This bizarre detail (cf. Unger 1877, I, 319-20) places Dionysius among a group of martyrs who were supposed to have carried their severed heads to their places of burial, in this case the site of the abbey church of S. Denis in Paris.