Skært ljós skugglaus birti
skein yfir krossin hreina,
þá er Andréas endi
aldr, með drottins valdi.
Sá hann guð sjálfr í dauða
sier bjóðandi þjóða
prýðir faðminn fríða;
frægð slík himinríkis.
Skært ljós skugglaus birti skein yfir hreina krossin með drottins valdi, þá er Andréas endi aldr. Hann sjálfr prýðir þjóða sá í dauða guð bjóðandi sier fríða faðminn; slík frægð himinríkis.
A clear light, a shadowless brightness, shone over the pure cross through the Lord’s power, when Andrew ended his life. He himself, the adorner of nations [HOLY MAN], saw in death God offering him his fair embrace; such [is] the fame of the heavenly kingdom.
[6-7] bjóðandi sier fríða faðminn ‘offering him his fair embrace’: There appears to be a deliberate parallelism here with the description in st. 1/1-3 of Andrew’s eager advance to the hæsta faðminn ‘highest embrace’ of God’s love. As the ultimate reward for ‘offering peace to nations’ (bjóðandi frið þjóðum 1/4), the Apostle is himself ‘offer[ed] [God’s] fair embrace’ (3/5-7).