Sagði hitt, es hugði,
Hliðskjalfar gramr sjǫlfum
hlífar styggr, þars hǫggnir
Háreks liðar vôru.
Gramr Hliðskjalfar, styggr hlífar, sagði sjǫlfum hitt, es hugði, þars liðar Háreks vôru hǫggnir.
The lord of Hliðskjálf [= Óðinn], shy of protection, told him what he intended, where Hárekr’s troops were cut down.
[2] ‑skjalfar: skjalfr B
[2] gramr Hliðskjalfar ‘the lord of Hliðskjálf [= Óðinn]’: Compare Hallfreðr’s kenning in the couplet cited above. According to Gylf (SnE 2005, 20), Hliðskjálf (earlier Hliðskjǫlf) was Óðinn’s high-seat, located within his hall Valaskjálf; from it he could see over the whole world.