Hafið ofrhuga ærinn
ok áræði bæði;
þess mundi þá þurfa,
at þrá mikit fylgði.
Bera munuð mik fyr bragna
beinlausan fram verða;
þó á* ek hönd til hefnda,
at ek hváriga nýta.
Hafið bæði ærinn ofrhuga ok áræði; þess mundi þá þurfa, at mikit þrá fylgði. Munuð verða bera mik beinlausan fram fyr bragna; þó á* ek hönd til hefnda, at ek nýta hváriga.
You have both sufficient foolhardiness and daring; this would then be needed, that great perseverance should accompany [them]. You will have to carry me, boneless, before the men; I’ll have a hand in the pursuit of vengeance, even though I use neither of them.
[5] Bera munuð mik fyr bragna: ‘bera mu(nd)u (m) […] bragna’(?) 147, bera man mik fyri bragna Hb
[5, 6] munuð verða bera mik … ‘you (pl.) will have to carry me’: There is no need to follow CPB, Ragn 1906-8, Skj B, Skald, Ragn 1891, Ragn 1944, FSGJ and Ragn 2003 in adopting here the Hb reading man (normalised in these eds to mun), which, as a 3rd pers. sg. form, would involve taking the construction as impersonal (‘I will have to be carried’); the 2nd pers. pl. indic. munuð ‘you (pl.) will’ (retained by Rafn, FSN, and by Örnólfur Thorsson) gives perfectly good sense in the context, and is no less acceptable metrically.
Verbs: Preterite-present verbs
The present tense of these verbs is like the past tense of strong verbs, and their past tense is weak.
eiga | mega | kunna | skulu | munu | muna | |||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
indic. pres. | sing. pl. | 1st 2nd 3rd 1st 2nd 3rd | á átt á eigum eiguð eigu | má mátt má megum meguð megu | kann kannt kann kunnum kunnuð kunnu | skal skalt skal skulum skuluð skulu | mun munt mun munum munuð munu | man mant man munum munið muna |
indic. past stem subj. pres. stem subj. past stem | átt- eig- ætt- | mátt- meg- mætt- | kunn- kunn- kynn- | skyld- skyl- skyld- | mund- myn- mynd- | mund- mun- mynd- |