Nú sótta ek til Svíþjóðar,
Ynglinga sjöt, til Uppsala.
Hér láta mik, sem ek lengi mun,
þöglan þul, þjóðans synir.
Nú sótta ek sjöt Ynglinga, til Svíþjóðar, til Uppsala. Synir þjóðans láta mik hér þöglan þul, sem ek mun lengi.
I now sought the residence of the Ynglingar, [made my way] to Sweden, to Uppsala. The prince’s sons allow me [to stay] here [as] a silent poet, as I shall [be] for a long time.
[6] mun ‘shall [be]’: The reading of both mss; some eds prefer the variant form man (common in Old Norwegian, cf. ANG §524. 2) with the same sense (so Gautr 1900, Edd. Min. and FSGJ, following FSN).
Verbs: Preterite-present verbs
The present tense of these verbs is like the past tense of strong verbs, and their past tense is weak.
eiga | mega | kunna | skulu | munu | muna | |||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
indic. pres. | sing. pl. | 1st 2nd 3rd 1st 2nd 3rd | á átt á eigum eiguð eigu | má mátt má megum meguð megu | kann kannt kann kunnum kunnuð kunnu | skal skalt skal skulum skuluð skulu | mun munt mun munum munuð munu | man mant man munum munið muna |
indic. past stem subj. pres. stem subj. past stem | átt- eig- ætt- | mátt- meg- mætt- | kunn- kunn- kynn- | skyld- skyl- skyld- | mund- myn- mynd- | mund- mun- mynd- |