Vann ungr konungr Englum
ótrauðr skarar rauðar;
endr kom brúnt á branda
blóð í Nýjamóðu.
Nú hefk orrostur, austan
ógnvaldr, níu talðar;
herr fell danskr, þars dǫrrum
dreif mest at Ôleifi.
Ungr, ótrauðr konungr vann Englum rauðar skarar; brúnt blóð kom endr á branda í Nýjamóðu. Nú hefk talðar níu orrostur, ógnvaldr austan; danskr herr fell, þars dǫrrum dreif mest at Ôleifi.
The young, not unwilling king made the hair of the English red; dark red blood again came onto swords in Nýjamóða. Now I have enumerated nine battles, battle-causer [WARRIOR] from the east; the Danish army fell, where spears drove most against Óláfr.
[7] danskr herr ‘the Danish army’: Finnur Jónsson (Hkr 1893-1901; Skj B), construing this with austan ‘from the east’ (l. 5), takes it strictly to mean Danes, though in LP he revised his view of austan (see Note above). Bjarni Aðalbjarnarson (ÍF 27) suggests a broader reference to the company of Nordic vikings (cf. Note to st. 15/8).