Ok við vág
†hinn es viðjar†
hræ Ôleifs
hofgylðir svalg.
Ok glóðfjalgr
gǫrvar leysti
sonr Fornjóts
af Svía jǫfri.
Sá áttkonr
frá Uppsǫlum
lofða kyns
fyr lǫngu hvarf.
Ok hofgylðir svalg hræ Ôleifs við vág, †hinn es viðjar†. Ok glóðfjalgr sonr Fornjóts leysti gǫrvar af jǫfri Svía. Sá áttkonr kyns lofða hvarf frá Uppsǫlum fyr lǫngu.
And the temple-wolf [FIRE] swallowed the corpse of Óláfr near the bay, †...†. And the ember-hot son of Fornjótr <giant> [FIRE] loosed the clothes from the ruler of the Swedes. That descendant of the kindred of rulers [KINGS > KING] disappeared from Uppsala long ago.
[4] svalg ‘swallowed’: The verb here extends the metaphoric sense of the base-word of the fire-kenning, gylðir ‘wolf’; cf. Sturl Hákkv 8/1-4II.